Logans spiegelportretten en kunstwerken hangen samen aan de muren van zijn ultramarijnblauwe woonkamer;
De vier rode kussens op de bank zijn ontworpen door Logans oude vriend en medewerker Zandra Rhodes.
Tegenwoordig draagt hij een roze T-shirt, een roze vest, een rode broek, een roze gebedsmuts met gouden borduurwerk erop en een door hem ontworpen roze broche met een smiley, die hij elke dag draagt. „Ik ben momenteel dol op roze“, zegt hij. Dit heeft niets te maken met de gevolgen van de Barbiecore-rage van vorig jaar: Logan is al tientallen jaren fan van de kleur. “Als je je onderdompelt in roze, is het een bijzondere kleur. Het heeft een soort weelderigheid en passie die andere kleuren niet hebben. Ik ben erg gepassioneerd door kleur, als je het nog niet wist.” Een sleutelmoment in zijn persoonlijke stijl ontstond toen hij in 1974 Barbara Hulanicki van Biba ontwierp voor hem een Nehru-pak dat bestond uit een getailleerd jasje met kraag en een eenvoudige broek. Logan beschrijft dit als “het moderne trainingspak” vanwege het gemak waarmee het gedragen kan worden en de mogelijkheid om “in drie minuten om te kleden!” Hij heeft er kleerkasten vol mee, voornamelijk afkomstig uit India, en beschrijft dit als zijn uniform. “Wat ik het leukst vind aan het dragen ervan, is dat je een beetje op een galerijmuur lijkt. Je kunt alle juwelen toevoegen die je leuk vindt, en er is niets wat je afleidt, want je bent in essentie een gekleurde basis.”
Als ik weer door de kamer kijk, is het al moeilijk om me de ruimte voor te stellen zonder de verschillende objecten en levendige kleuren die vanuit elke hoek op me afkomen. Maar zoals Logan me vertelt: „Het was een leeg canvas toen we het kregen.“ Hij kocht het pand nadat het was gerenoveerd; het was ooit het hoofdkwartier van het fascistische Front National. Ik vraag of er een proces is dat hij volgt bij het ontwerpen van een ruimte als deze. “Het is heel intuïtief”, zegt hij meteen. Deze zelfde intuïtiviteit wordt doorgetrokken naar andere gebieden van zijn ontwerpwerk. “Bij beeldhouwkunst maak ik bijvoorbeeld geen tekeningen. Ik begrijp waarom sommige beeldhouwers dat doen, maar ik niet. Ik vorm iets uit een leegte. Het beeld zal uiteindelijk uit zichzelf groeien, net als een boom, als je ernaast werkt.”
Ook zijn partner van 52 jaar draagt bij aan het ontwerp van zijn woonruimte. 'Je moet niet vergeten dat ik bij Michael ben, dus dat is zo Het moet een combinatie van ons tweeën zijn”, zegt hij. Verwijzend naar de ultramarijnblauwe verf die ik onderweg had gezien, zegt hij: “We zijn allebei helemaal weg van deze kleur. Als het aan mij had gelegen, had ik het hele gebouw in elke kleur geschilderd die je maar kon bedenken. Maar ik moest terughoudender zijn.” Hij lacht, maar er klinkt een ondertoon door dat hij het serieus meent.
Een ander kenmerk van Davis is het grote tartan-tapijt op de vloer van de woonkamer waar Logan nu naar wijst. Het heeft een patroon waar Davis dol op is en loopt door tot aan de salontafel in het midden van de kamer, waar een tartan deken overheen ligt. Tegen de ene kant van de muur staat een witte kast met daarop de televisie en voor de andere kant staat een rode tweezitsbank met vier rode kussens, ontworpen door Logans oude vriendin en medewerker Dame Zandra Rhodes. Een mede-roze fanaticus die je nooit ziet zonder een sieraad van Andrew Logan, ze heeft een muur in haar eigen kledingkast aan hem gewijd. Naast de bank liggen stapels boeken die Logan heeft gelezen of momenteel aan het lezen is, voornamelijk bestaande uit biografieën van kunstenaars – zijn favoriete genre.
Meestal begint hij de dag met een kom pap, een soort kruidenthee en een uurtje yoga. Met yoga begon hij toen hij 50 werd, omdat, zoals hij zegt, “mijn lichaam me vertelde dat ik iets fysieks moest doen”. Sindsdien heeft hij zich gekwalificeerd als instructeur en reist hij naar verschillende delen van Europa om het vakgebied te onderwijzen. Ik vraag hoe hij zijn tijd verdeelt tussen hier en zijn adres in Wales, ook de thuisbasis van het Andrew Logan Museum of Sculpture, dat in 1991 officieel voor het publiek werd geopend. in Londen ben ik hier om bij te praten met mijn vrienden, want ze zijn allemaal nog hier”, zegt hij.
van links: Logans mozaïek- en smileybroches; een stuk keramiek en mozaïek
Terwijl ik mijn rondleiding krijg, wordt het duidelijk dat het hoofdbestanddeel van het huis de glazen spiegelportretten zijn die langs de muren lopen, van de woonkamer tot aan de gang tot aan de slaapkamer. Elk exemplaar is gemaakt van honderden stukjes speciaal gesneden spiegelglas, op hars bevestigd en op hout gemonteerd. Deze variëren van afbeeldingen van atleten zoals Andy Murray tot popsterren als Michael Jackson. Ik vraag Logan wat hem drijft om een spiegelportret van een bepaald persoon te maken. “Als die persoon een groot moment van vreugde in mijn leven heeft veroorzaakt”, zegt hij glimlachend, terwijl hij naar een van zijn creaties kijkt. Dit blijkt uit een van Rei Kawakubo. In januari 2007 trad Logan samen met de impresario van de nachtclub op Michaël CostiffDe dandy en excentrieke Sebastian Horsley en kunstenaar Duggie Fields (met wie Logan 50 jaar lang elke dag sprak tot aan zijn dood in 2021) maakten deel uit van een Engels kunstenaarscollectief dat Kawakubo als haar muzes had en hen voor haar Comme des Garçons liet lopen dat seizoen laten zien. Ze is niet de enige ontwerper die Logan heeft ingeschakeld om bij hun shows betrokken te zijn. Vorig jaar, Stella McCartney vroeg hem om deel uit te maken van haar SS24-showcase tijdens de Paris Fashion Week in oktober. Dit hield in dat een handvol modellen een selectie ringen en broches droegen, ontworpen door Logan, terwijl ze de catwalk afkwamen. Hoewel hij me vertelt: „Ik heb mezelf nooit echt als onderdeel van de modewereld beschouwd“, valt niet te ontkennen dat hij deze zowel op zijn eigen, unieke, draagbare kunstmanier heeft beïnvloed als geïnspireerd.
een buste van de stylist Chelita Salvatori presideert de woonkamer
Logans spiegelsculpturen en portretten – waaronder die van Andy Murray – langs de muren van zijn huis
Het zou onmogelijk zijn om met Logan te praten en hem niet te ondervragen over het nieuwe romantische tijdperk, waarop hij als een grote invloed wordt beschouwd. Maar net als in de modewereld heeft Logan zichzelf nooit echt als een deel ervan beschouwd. In plaats daarvan zegt hij: ‘Ik beschrijf mijn leven als de gele stenen weg. Ik heb dit pad gevolgd en er zijn dingen gebeurd terwijl ik verder ging, zoals de Nieuwe Romantiek of de punkbeweging. Maar ik ben gewoon mijn eigen pad blijven volgen, dus ik sluit me niet echt aan bij deze dingen.
We lopen terug naar waar ons gesprek begon en gaan weer aan de eettafel zitten. Het is inmiddels duidelijk dat ik heel erg in het universum van Logan zit – er is geen greintje genotzucht in deze ruimte. Wat in plaats daarvan ten grondslag ligt aan elk object, elke kleur en elk kunstwerk dat hij heeft gemaakt en dat hier is gehuisvest, is de verzameling mensen die onderweg een impact hebben gehad op zijn leven.
Logans spiegelsculpturen en portretten – waaronder Rei Kawakubo – sieren de muren van zijn huis
Wat mijn laatste vraag betreft: ik ben benieuwd naar de tijdschema's voor het maken van de dingen die ik hier vandaag uit de eerste hand heb gezien. “Het is heel simpel”, zegt hij. “Een leven lang. Kunst is mijn leven en het leven is mijn kunst.” Nu ons interview ten einde loopt, komt hij in actie om zijn bezittingen te verzamelen: hij gaat uit eten met Rhodes. Hij houdt zijn jas, zonnebril en een tas met daarin een doos fruit vast die Davis voor haar heeft opgehaald uit hun tuin in Wales. Zoals Logan zegt: als hij in Londen is, is hij hier om bij te praten met vrienden.
“Als je je onderdompelt in roze, is het een bijzondere kleur. Het heeft een soort weelderigheid en passie die andere kleuren niet hebben.”
Fotografie door Valerie Sadoun. Afkomstig uit 10 Men Issue 60 – ECCENTRIC, FANTASY, ROMANCE – nu verkrijgbaar. Bestel uw exemplaar hier.
