De wens om een boek te schrijven kwam voor Sam ook voort uit factoren dichtbij huis: hij las de afgelopen acht jaar veel boeken met zijn kinderen (van wie er één Otto heet). “Ik begon te waarderen hoe sprookjes en kwaliteitsvolle kinderboeken erin slagen grote existentiële thema's op beknopte en creatieve manieren te verkennen. Angst, verlangen, verlies, schaamte, nieuwsgierigheid – dit zijn dingen waar iedereen mee te maken heeft, zowel volwassenen als kinderen”, zegt hij. “Net als bij design zijn er zoveel conventies en clichés waar je in je voordeel mee kunt spelen.” Het verhaal is passend allegorisch; het volgt Boy, die woede-uitbarstingen heeft, tot groot ongenoegen van Boy's ouders. Een mysterieuze vos komt langs om troost te bieden, maar het blijkt een arrangement dat te mooi is om waar te zijn. Het wordt door Madeleine Morley, hoofd van de uitgeverij van Dinamo, goed samengevat als een “fabel van het moderne ouderschap”.
Net als het lettertype (dat jaren kostte om te perfectioneren), was Sam verbaasd over de tijd die het kostte om het verhaal te schrijven. “Met zo weinig woorden doet elk detail er enorm toe, en het kostte me een paar maanden om tot een vreemd evenwicht tussen moralisme, humor en een soort griezelig mysterie te komen.” Nadat hij een 'coherente' verhaallijn had bedacht, werkte Sam samen met Madeleine om het verhaal te redigeren, waarbij hij hier en daar wat aanpassingen deed. In een blogpost over het lettertype en het boek schrijft de redactie: “Dit boek is misschien wel een van de mooiste dingen waar we aan hebben gewerkt.”
Het boek is geïllustreerd door Hanna Robinsoneen in Londen gevestigde illustrator wiens visuele humor en energieke lijnen haar de perfecte persoon voor de baan maakten. “Hannah heeft een geweldige manier om expressieve, overdreven, buigzame karakters te tekenen”, zegt Sam. “Er zitten wat wilde dingen in het verhaal en voor mij was het heel belangrijk om een gevoel van beweging in de tekeningen te hebben.” Hoewel doordrenkt met de vreemde rand van het verhaal (in Hannah's afbeeldingen lijken de tanden van Otto en de vos nooit in hun mond te blijven), wortelt het klassieke gevoel van Hannah's illustraties het boek en het lettertype ook verder in de 20e-eeuwse traditie van visuele verhalen en verhalen. publiceren.
Sam hoopt dat de tastbare aard van het boek en het verhaal mensen kan helpen een emotionele band met het lettertype te krijgen. En nu het op de wereld is, is hij enthousiast om te zien op welke manieren andere ontwerpers het nu kunnen gebruiken. Sam besluit: “Het is geweldig om dat lettertype in zijn natuurlijke habitat te zien: een verhaal vertellen.”
