Miranda Keyes, de kunstenaar die pijnlijk etherische voorwerpen uit glas maakt

Met een etherische adem die net zo vertederend is als de ongetemde choreografie van haar geabstraheerde glasobjecten, kunstenaar en maker Miranda Keyes crediteert de onaardse uitstraling van haar debuut solotentoonstelling Tulpen aan de historische locatie en het ongebreidelde vertrouwen van curator en cult-smaakmaker Jermaine Gallacher.

Ruim zeven jaar sinds het paar elkaar voor het eerst ontmoette in een verlaten waterleidingbedrijf op een klein eiland midden in de rivier de Theems, hebben Gallacher en Keyes een nieuwe architecturale poëzie gevonden waarin ze het nieuwste oeuvre van de kunstenaar kunnen presenteren aan de gewaxte gipspleistermuren en hoge plafonds van Southwark's Ragged School.

Met een strikt embargo op het gebruik van tactiele installatietechnieken zoals spijkers en schroeven, en de onheilspellende aanwezigheid van een diep uitgesneden stenen plaquette die fysiek spreekt over de leeftijd en kwetsbaarheid van het gebouw, beschrijft Keyes dat ze in samenwerking met de ruimte zelf werkte. terwijl ze de show tot leven bracht, waarbij ze voorheen gemeden methoden om haar werk tentoon te stellen vanuit een opnieuw geformuleerd perspectief opnieuw bekeek.

“Het is een heel specifieke ruimte waar we mee werken, dus de objecten zijn er heel erg in dialoog mee gemaakt – en ik heb nog nooit echt op die manier gewerkt”, legt ze uit. „Het was in zekere zin behoorlijk ontroerend en een echt generatieve ervaring.“

Ze beschrijft de textuurrijke muren en het plafond en vervolgt: “Er zit een ongelooflijke glans en diepte in het bijna lichtroze van deze heel bijzondere plek, maar dan kun je niet in de muren boren en ook niet in de vloer. Je kunt eigenlijk nergens boren. Er zijn veel beperkingen, maar er zijn een aantal echt interessante dingen die uiteindelijk de show hebben gemaakt. Deze gipsplinten gieten we omdat het vrijstaand moet staan ​​en los van de muur, maar het werkt heel goed. Meestal ben ik huiverig om plinten te gebruiken, maar er is iets wonderbaarlijks aan de stevigheid ervan en de manier waarop ze omgaan met de ruimte. Ik zou het eigenlijk geweldig vinden als mensen de stukken met de sokkels zouden kopen; ze zijn zo sculpturaal en passen werkelijk prachtig bij de werken.”

Keyes kwam voor het eerst in aanraking met glasblazen toen hij in Berlijn woonde, terwijl hij zich meer concentreerde op het werken met brons. Nadat ze haar praktijk eerder had omschreven als ‘materieel geleid’, Tulpen ziet de kunstenaar haar reputatie waarmaken door de charmante onvoorspelbaarheid van glas te benutten, terwijl ze leunt op de spontane choreografie van het medium. De tentoonstelling omvat talrijke unieke vrijstaande sculpturale objecten, maar ook hangende en aan de muur gemonteerde verlichtingsstukken gemaakt in samenwerking met Karum Friel.

Hoewel de naam van de show en sommige van de golvende vormen op gipsen sokkels bloemvormen kunnen oproepen, bevestigt Keyes snel haar toewijding aan de organische abstractie die inherent is aan glas. Ik haat het om dingen te benoemen, dus ik heb het maar gebeld Tulpen omdat ik het zo'n sexy woord vind. Nu besef ik dat mensen zullen denken dat het een figuurlijke verwijzing naar de vormen is, maar het gaat puur om het woord. Mensen lezen van alles in het werk, maar voor mij gaat het om het materiaal en het plezier van het werken met zoiets temperamentvols en vreemds dat je volledig opgesloten raakt in het produceren. Plezier is belangrijk!”

Meer dan een jaar sinds Keyes en Gallacher begonnen met het plannen van de tentoonstelling, Tulpen is naar voren gekomen als een bewijs van de synergetische relatie die ze hebben opgebouwd door de jaren heen dat ze elkaar hebben leren kennen. Erkend door zijn onbeschaamde beheer van interieurs en zijn eigen Lant Street-galerij, komt Gallachers niet-aflatende toewijding om op te komen voor degenen wier creativiteit de zijne voedt duidelijk tot uiting in het compromisloze identiteitsgevoel. Tulpen belichaamt, met wat uiteindelijk een subtiel, kwetsbaar en soms moeilijk te hanteren medium is.

Keyes beschrijft met veel plezier het creatieve proces van de samenwerking met Gallacher aan de tentoonstelling. “De vrijheid die hij mij gaf, was een integraal onderdeel van het proces. Hij stelde niet veel eisen en ik kon heel intensief, maar ook heel intuïtief werken; hij legde geen beperkingen of druk op.”

Ze voegt eraan toe: 'Er gaat een enorme mate van vertrouwen gepaard als iemand met je een show doet, omdat ze een gokje wagen – en het gaat niet alleen om geld, het is ook tijd. Het is een enorme investering van middelen op alle fronten. Wat daaraan ten grondslag ligt, is een geloof in kunst, en een geloof in de kracht van het samenbrengen van mensen en dingen. En ik weet dat Jermaine echt in die dingen gelooft.

Tulpen van Miranda Keyes is tot 30 november te zien in de Ragged School, 47 Union Street, Londen, SE1 1SG.