Stop ons als je deze eerder hebt gehoord. Een norse oude overlevende van de apocalyps dwaalt over verlaten snelwegen en verlaten straten, met hun scherpe ogen op zoek naar hulpbronnen of plotselinge bedreigingen. Ze zijn zowel roofdier als prooi, maar hun bewaakte onafhankelijkheid wordt aangetast door een jong kind dat onder hun bescherming staat, iemand die opgroeide in de nasleep van een verschrikkelijke gebeurtenis en nog veel te leren heeft over het kwaad in de wereld. De meer onschuldige beschermde geeft de oudere herder een brandend gevoel van doelgerichtheid, waardoor hij of zij in de richting van een persoonlijke, spirituele zuivering wordt gedreven, zelfs als de wereld om hen heen bezoedeld en verschroeid blijft.
Dit is het verhaal van De wegbeide uit 2006 Cormac McCarthy roman en de verfilming van John Hillcoat, hoewel de kracht van de brute meditatie op het overleven van catastrofes voortleeft in het DNA van zoveel post-apocalyptische films. In de film, die vijftien jaar geleden debuteerde, blijft ons perspectief onwankelbaar dicht bij een man (Viggo Mortensen) en zijn jongen (Kodi Smit-McPhee) terwijl ze zuidwaarts sjokken over een uitgestrekte, lege weg richting de kust. De innerlijke gedachten van de man vertellen ons alles over hun reis, van zijn achtergrondverhaal – zijn vrouw (Charlize Theron) maakte een einde aan haar leven om een gruwelijker ondergang onderweg te voorkomen – tot hoe hij zijn plicht begrijpt.
Hij definieert zichzelf en zijn zoon door wat ze niet zijn – kannibalen of rovers – en valt terug op een onbuigzaam maar vaag credo van goedheid, van ‘het vuur dragen’. Dit beweerde refrein voelt als een wil of wens geprojecteerd op een wrede wereld, afhankelijk van Gods licht zonder in goddelijke tussenkomst te geloven. ‘De jongen is mijn bevel,’ vertrouwt de Man ons toe. “Als hij niet het woord van God is, heeft God nooit gesproken.” Terwijl hij dit zegt, zien we het smerige gezicht van Mortensen ons met een doordringende blik aanstaren. Het herinnert ons aan iets woordeloos dat ontbreekt in McCarthy's verkenning van de mensheid: de kracht van het zien van echte menselijke gezichten te midden van Armageddon.
De afgelopen vijftien jaar hebben de post-apocalyptische media hiervan geprofiteerd De weg's elementaire kracht, zelfs als ze die niet kunnen heroveren. Er zijn obscure indie-remixen zoals de hoofdrol van Martin Freeman Ladingde Australiër Deze laatste uren, of die van Casey Affleck Licht van mijn levenen ook thrillers uit het middensegment die de dynamiek en ademloze angst ontlenen Vogelhuisje of Een rustige plek. De films die het meest lijken op Hillcoats minimalistische, strikt paranoïde visie van een met as bedekt hellend landschap kopiëren niet de meest bepalende narratieve keuzes, maar Het komt 's nachts, de Survivalist, En De Rover hebben vergelijkbare niveaus van wanhoop en spiritueel verdriet in zich gegrift.
Deze minder gerespecteerde titels nemen allemaal veel minder culturele ruimte in beslag dan de tekst van McCarthy en Hillcoat, wat niet iets is wat je zou kunnen zeggen De laatste van onsde duidelijkste opvolger van het archetype van het verhaal dat is uiteengezet in De weg. Bij de eerste release in 2013 was het een megahit-videogame. Er is tegenwoordig geen alomtegenwoordig of bepalend post-apocalyptisch verhaal meer, met twee enorme games vol zombie-achtige actie en een tv-serie met een groot budget die het verhaal vertelt van de afgematte Joel die belast is met het begeleiden van een potentiële redder, Ellie, in een door schimmels geïnfecteerd Amerika. Omdat De weg is zo kaal, gestroomlijnd en smal van focus, dat deze en andere riffs allemaal het gevoel hebben dat ze voortbouwen op de gevestigde basis.
De weg is een stoer horloge, maar het is niet zonder momenten van hoop.
Afmeting films
Maar terwijl De wegDe impact van de film valt niet te ontkennen, de visie van McCarthy en Hillcoat op mensen die tot pure barbaarsheid worden gedwongen is onvolmaakt. Sommige gewelddadige beelden voelen smakeloos aan; Stapels gescheurde schoenen, gevolgd door een ondervoede, ziekelijke menigte die gevangen zit in duisternis, roepen beelden op van de Holocaust en soortgelijke wreedheden, maar zonder interesse om deze beelden verder te onderzoeken, esthetiseren ze alleen maar historische horror en scheiden ze van hun werkelijke betekenis. In plaats van dat de specifieke, griezelige beelden worden gekopieerd door de post-apocalypscinema, De wegDe stemming en gedrevenheid van John worden geclaimd als de kernprincipes van het genre.
Dit is niet om dat te suggereren De weg is een puur origineel verhaal. Verhalen zoals Kinderen van mannen En De wandelende dodenbeide gedreven door soortgelijke speurtochten en archetypen, dateren van vóór McCarthy's boek. Buiten het post-apocalyptische genre is de dynamiek van een zwerver en zijn jonge lading gebruikelijk Westerns En Samurai-films dateert al tientallen jaren. Omdat bijna alle westerse post-apocalypsverhalen thema’s als familie, het verstrijken van generaties en het doel in een afschuwelijke wereld raken, is dit een waarschijnlijk beginpunt voor De weg ligt in religie – het verhaal van Jozef die Jezus en Maria naar Bethlehem en vervolgens naar Egypte leidde, uit angst voor vervolging, is eerder een basis voor De weg En Kinderen van mannen dan welke hedendaagse tekst dan ook.
Met dit in gedachten, De weg voelt niet als het meest invloedrijke post-apocalyptische drama, maar wel als het meest essentiële, een drama dat de emotionele kern van het genre aanscherpt en verrijkt zonder de noodzaak van externe sci-fi- of horrordetails. Dat is de reden waarom de film zo definitief aanvoelt, ondanks dat het verhaal duidelijke precedenten heeft en zijn culturele aanwezigheid in de vijftien jaar sinds de release overschaduwd is. De weg is wat je krijgt als je beseft dat de basisbouwstenen van apocalyptische verhalen genoeg zijn om ons te verwoesten.
