Onder deze cynische, empirisch gemotiveerde buitenkant ben ik eigenlijk een grote softie. Daarom vind ik het geweldig als een oude man de klok terugdraait en de magie voor de laatste keer herontdekt. Bijna tien jaar geleden, Giancarlo Stanton was het proto-Aäron Rechter: Een speler die groter en sterker was dan welke outfielder dan ook die we ooit hadden gezien, en die de bal veel harder kon slaan dan wie dan ook in de competitie.
Stanton werd volwassen op het moment dat Statcast de uitgangssnelheid openbaar maakte, hoewel zijn seizoen 2017 – het hoogtepunt van zijn sterrendom – indrukwekkend genoeg was door de meetgegevens die Henry Chadwick 15.000 jaar geleden op een grotmuur krabbelde. Die cijfers: 59 homeruns, 123 gescoorde punten, 132 RBI, een .631 slugging-percentage. Geen wonder dat Stanton dat jaar werd uitgeroepen tot MVP van de National League.
En we weten allemaal wat er daarna gebeurde. De handel naar New York – of beter gezegd, gezien de neigingen van de Marlins destijdsde handel van Stanton's record contract naar New York. De Yankees zijn geen onbekende in krachtige duo's in het midden van de line-up, maar de Stanton-Judge Neo-Bash Brothers-act kreeg nooit een volledig gehoor. Judge werd in 2018 gehinderd door een blessure en Stanton speelde in 2019 en 2020 samen slechts 41 wedstrijden dankzij blessures aan zijn biceps, schouder, knie, quadriceps en hamstring.
Tegen de tijd dat hij in 2021 zijn volgende volledige seizoen speelde, was Stanton 31 jaar oud en begon hij in te storten. Hij was dat jaar een goede speler – 35 homeruns, een 138 wRC+, 3.0 WAR – maar niet het franchise-icoon dat hij in Miami was geweest. In de drie seizoenen daarna is het meer van hetzelfde geweest. De leeftijd vordert, dat gigantische lichaam vertraagt, en zeurende verwondingen knagen aan hem als eroderend woestijnzand op de Grote Sfinx.
Wat is Stanton nu? De afgelopen drie seizoenen was hij goed voor gemiddeld 27 homeruns in 108 wedstrijden per jaar. Hij is een even onderscheidende swinger als Joey Vottoen hij heeft altijd een strikeoutpercentage dat in verhouding staat tot zijn brute kracht. Maar nu bedraagt het looppercentage enkele cijfers en is het strikeoutpercentage met meer dan 30% gestegen. Dit seizoen lag de sprintsnelheid van Stanton in het derde percentiel, en als hij geen handschoen had, zouden we het nooit weten, omdat hij sinds september 2023 geen inning meer in het outfield heeft gespeeld.
Stanton is een en al vleermuis, en niets anders dan de vleermuis op dit punt in zijn carrière. Omdat ik niet onaardig wil zijn, laten de resultaten veel te wensen over. De afgelopen drie seizoenen heeft Stanton .212/.291/.454 behaald, wat een wRC+ is van 106. Dat is nauwelijks een late carrière Albert Pujols territorium, maar ook: deze Yankees zijn niet die engelen. Ze zouden meer willen van een fulltime DH die dit jaar $32 miljoen verdient.
Maar zelfs nu is er één ding dat Stanton kan doen. Een maand voordat hij 35 wordt, met bijna 7.000 Major League-optredens achter de rug en een blessuregeschiedenis die klinkt als de tekst van 'Head, Schouders, Knees, & Toes', kan Stanton nog steeds harder met een honkbalknuppel zwaaien dan wie dan ook.
Volgens het scorebord voor het volgen van bat-tracking door Baseball Savant bedroeg de gemiddelde knuppelsnelheid van Stanton op competitieve swings dit jaar 131,2 mijl per uur. Dat is niet alleen het hoogste cijfer in honkbal, het is met een enorme marge het hoogste. Het gat tussen Stanton en de tweede plaats Oneil Cruz is groter dan de kloof tussen Cruz en de elfde plaats Christoffel Morel.
De impact van die vaardigheid is, om zo te zeggen, enorm.
Stanton won ALCS MVP op basis van slechts vier honkslagen in de hele reeks. Maar het waren alle vier homeruns. In negen 'postseason'-wedstrijden heeft Stanton tien hits: vijf homeruns, twee doubles en drie singles. Dat is goed genoeg voor een slaggemiddelde van .294 – goed volgens de normen van bijna iedereen, maar op zichzelf niet opmerkelijk. Brayan Rocchio hit .333 dit naseizoen bijvoorbeeld, en iedereen zal het tegen Thanksgiving helemaal vergeten zijn.
Wat Stanton speciaal maakt – wat hem altijd speciaal heeft gemaakt – is zijn vermogen om het meeste uit zijn contact te halen. Van Stanton's 10 honkslagen kwam de zachtste van de grond met een snelheid van 156,4 km per uur. Zes van zijn treffers hadden uitgangssnelheden in de 110s. Geen enkel ander team, inclusief de niet-Stanton Yankees, heeft dit 'postseason' meer honkslagen met zo hoge uitgangssnelheden. Onder de hitters met minstens 20 ballen in het spel dit 'postseason' is Stanton tweede in slugging-percentage bij contact, eerste in xSLG en tweede in xwOBACON.
En hoewel traditionalisten misschien niet dol zijn op Stantons stijl van drie waarachtige resultaten, kan niemand hem ervan beschuldigen dit 'postseason' geen tijdige slagman te zijn. Stanton reed minstens één punt binnen met acht van die in totaal tien treffers. Vier van die RBI-hits braken een gelijkspel; een vijfde bracht de Yankees op gelijke hoogte in een wedstrijd die ze sinds de tweede inning achter stonden. Is dat een herhaalbare vaardigheid? Niet echt. Maar je wint ALCS MVP door je hits te laten tellen.
Honkbalfans hebben doorgaans een grote waardering voor geschiedenis en een neiging tot schmaltz en nostalgie. Maar de sport zelf is genadeloos en onsentimenteel. Op een dag ben je een van de beste slagmensen in het honkbal, op weg om 600 of zelfs 700 homeruns te slaan voordat alles is gezegd en gedaan. Het volgende moment ben je een bijzaak.
Maar soms krijgen spelers als Stanton uitstel. Eigenlijk doen veel grote hitters dat. Ted Williams had op 38-jarige leeftijd nog een laatste run op .400. Pujols kreeg zijn afscheidstournee. Votto vond zichzelf opnieuw uit voor een campagne van 36 homeruns op 37-jarige leeftijd, nadat hij er jaren eerder gekookt uitzag. Doet Stanton nu hetzelfde?
Of is dit slechts een herinnering aan wat er altijd is geweest? Het spel is de afgelopen vijftien jaar ingrijpend veranderd, en dat geldt ook voor Stanton zelf. Het is gemakkelijk om te vergeten dat – als je het contract, de blessures en de reeks eerdere teleurstellingen opzij zet, en volledig overschaduwd wordt door Judge en Soto – deze man geboren is om de vulling uit een honkbal te slaan. Dat heeft hij altijd kunnen doen. En zolang werpers sliders blijven hangen en fastballs in de zone achterlaten, zal hij dat altijd blijven doen.
