In een baanbrekende uitspraak handhaafde de Amerikaanse rechtbank in het noordelijke district van Florida een staatswet die de verkoop en distributie van in het laboratorium gekweekt of ‘gekweekt’ vlees verbiedt.1 Deze wet, uitgevaardigd door de Florida Legislature, verbiedt bedrijven specifiek om vlees of voedselproducten te verkopen die zijn ontwikkeld uit gekweekte dierlijke cellen, zoals die gekweekt in bioreactoren.
De zaak concentreerde zich op Upside Foods, een bedrijf dat toonaangevend is op het gebied van kweekvleestechnologie, dat betoogde dat zijn in het laboratorium gekweekte kip volgens de federale wetgeving moet worden behandeld als conventioneel pluimvee. Volgens de nieuwe regelgeving van Florida zijn deze producten echter over de hele staat uitgesloten van de markt.
Voor Upside Foods betekent dit dat alle voortdurende inspanningen om hun producten in Florida te distribueren kunnen leiden tot strafrechtelijke sancties, civielrechtelijke boetes en stopzettingen van de verkoop. Met deze uitspraak duidt het standpunt van de rechtbank op steun voor de traditionele vleesproductie boven celgekweekte alternatieven in de Sunshine State.
De uitdaging van Upside Foods voor staatsregulering
Upside Foods verzocht de rechtbank om een bevel om de handhaving van het verbod stop te zetten en beweerde dat de beperkingen van Florida in strijd waren met de federale wetgeving, namelijk de Poultry Products Inspection Act (PPIA). Ze voerden aan dat de PPIA het Amerikaanse ministerie van Landbouw (USDA) de exclusieve bevoegdheid geeft over de inspectie en etikettering van pluimvee, wat zich zou moeten uitstrekken tot hun gecultiveerde kipproducten.2
Upside Foods haalde ook zijn geschiedenis aan van het op de markt brengen en distribueren van in laboratorium gekweekte kip op grote markten als Miami, en beweerde dat het verbod in Florida zijn bedrijfsplannen, waaronder partnerschappen met chef-koks en lokale evenementen, heeft belemmerd.
Tijdens de hoorzitting oordeelde de rechter echter dat Upside Foods er niet in slaagde aan te tonen dat zijn in het laboratorium gekweekte kip onder de USDA-definities van ‘pluimvee’ of ‘pluimveeproducten’ viel, zoals bedoeld in de federale wetgeving, waardoor het onwaarschijnlijk is dat het argument zal slagen dat de federale overheid de wet gaat voor op de staatsregels.
De federale wet definieert pluimveeproducten als elk karkas of product gemaakt van een vogel, maar de rechter oordeelde dat deze definitie niet duidelijk betrekking had op gecultiveerd vlees dat is ontwikkeld uit cellen in plaats van hele dieren. Zonder een precieze federale norm voor kweekvlees oordeelde de rechter dat de wet van Florida van kracht kon blijven, omdat deze niet rechtstreeks in strijd is met enige federale wet met betrekking tot pluimvee.3
In zijn oordeel merkte hoofdrechter Mark E. Walker op dat, aangezien de USDA nog geen specifieke normen voor celgebaseerd vlees heeft uitgevaardigd, Florida de bevoegdheid heeft om deze producten te reguleren zoals zij passend acht. Deze uitspraak suggereert dat individuele staten voorlopig de discretionaire bevoegdheid hebben om te beslissen hoe en of gecultiveerd vlees hun markten kan betreden.
Voedselveiligheid, etikettering en ingrediëntennormen in kwestie
Upside Foods voerde ook aan dat het verbod in Florida inconsistente normen oplegde met betrekking tot de etikettering van ingrediënten en voedselveiligheid. Op grond van de PPIA stelt alleen de USDA eisen aan de etikettering en samenstelling van pluimveeproducten in de VS. De rechter oordeelde echter niet dat het verbod nieuwe ingrediëntennormen oplegde die in strijd zouden zijn met de federale wetgeving, aangezien het regelrecht vlees van laboratoriumteelt verbiedt. dan het opleggen van complexe etiketteringseisen.
De rechtbank merkte op dat er zonder specifieke federale richtlijnen voor kweekvlees geen basis was om te concluderen dat het verbod op de verkoop van het product in Florida een inconsistente of ‘aanvullende’ ingrediëntenvereiste creëerde. Daarom oordeelde de rechter dat de wet van Florida geen voorwaarden oplegt die in strijd zijn met de inspectie- en etiketteringsvereisten van de PPIA, waardoor de staat in het laboratorium gekweekte producten van de schappen kan uitsluiten zonder de federale regelgeving te overtreden.
Deze zaak benadrukt het voortdurende debat over de vraag of laboratoriumvlees op de Amerikaanse markten gereguleerd en geaccepteerd zal worden, of dat staten hun eigen normen voor dergelijke producten zullen blijven stellen. De uitspraak van de rechtbank schept een precedent dat andere staten zou kunnen aanmoedigen soortgelijke wetten aan te nemen die laboratoriumvoedsel aan banden leggen.
„We zijn niet verrast door de afwijzing door de rechter van het voorlopige bevel van Upside“, vertelde senator Jay Collins uit Florida aan Children's Health Defense. „De gevaren van kweekvlees wegen ruimschoots op tegen eventuele misleidende milieuclaims. Floridianen zullen niet de les krijgen van miljardairs als Bill Gates over hoe ze hun gezinnen moeten voeden.“4
Hoge milieukosten van de productie van gekweekt vlees
Terwijl vlees uit laboratoriumteelt vaak wordt geprezen als een duurzaam alternatief, blijkt uit onderzoek de aanzienlijke ecologische voetafdruk ervan. Een recente levenscyclusanalyse (LCA) van de Universiteit van Californië, Davis, onderzocht de „cradle-to-gate“ milieueffecten van vlees op basis van dierlijke cellen (ACBM).5
De bevindingen suggereren dat het verbouwen van vlees uit laboratoriumteelt meer hulpbronnen vergt dan de traditionele rundvleesproductie. Concreet vereist de productie van gekweekt vlees aanzienlijke energie en water voor het creëren van groeimedia, het verfijnen van celcultuurcomponenten en het beheren van bioreactorsystemen.
Het proces brengt ook een hoge uitstoot van broeikasgassen en de uitputting van fossiele brandstoffen met zich mee. Als er rekening wordt gehouden met de zuivering van het groeimedium – een noodzaak voor een veilige productie – stijgt de CO2-uitstoot van kweekvlees dramatisch, en overtreft in sommige gevallen de uitstoot van conventioneel rundvlees.6 De milieubelasting van nepvlees kan daarom hoger zijn dan eerder werd geschat, wat de veronderstelling in twijfel trekt dat in laboratorium gekweekt vlees inherent milieuvriendelijk is.
Een andere grote uitdaging bij de productie van kweekvlees is de verwijdering van endotoxinen, giftige bijproducten van bacteriële verontreinigingen. Endotoxinen vormen risico's voor de celgezondheid, en hun aanwezigheid in dierlijke celculturen vereist zuiveringsmethoden die zowel energie-intensief als kostbaar zijn.
De studie benadrukte dat het verwijderen van endotoxinen uit groeimedia tot 25 keer meer impact op het milieu zou kunnen hebben dan de uitgangsniveaus.7 Het zuiveren van het medium voor de productie van kweekvlees om aan de voedselnormen te voldoen, kost bijvoorbeeld veel energie, waardoor de ecologische voetafdruk van de productie wordt vergroot.
De huidige methoden voor de verwijdering van endotoxinen zijn gebaseerd op geavanceerde chemische processen, die zowel het gebruik van hulpbronnen als de uitstoot verhogen. Dit betekent dat de milieubelasting van de productie van kweekvlees de waargenomen voordelen op het gebied van duurzaamheid compenseert.
Afhankelijkheid van zeer verfijnde groeimedia
In een laboratorium gekweekt vlees is afhankelijk van specifieke voedingsstoffen, eiwitten en vitamines om cellen effectief te laten groeien in bioreactoren. Deze verfijnde componenten zijn doorgaans afkomstig van dierlijke bijproducten zoals foetaal runderserum (FBS), wat ethische en milieuproblemen met zich meebrengt. Terwijl alternatieven voor FBS worden onderzocht, vereisen ze nog steeds een hoge mate van verfijning om de celveiligheid te garanderen.
Het zuiveren van deze materialen brengt aanzienlijke milieu- en financiële kosten met zich mee, gezien de energie en hulpbronnen die nodig zijn om besmetting te voorkomen. De Davis-studie modelleerde scenario's met geraffineerde media en ontdekte dat de productie van 1 kilogram ACBM meer dan 1.000 liter groeimedium zou kunnen vergen, afhankelijk van de zuiverheidsbehoeften.8
Deze substantiële input legt een verdere druk op het milieu en weerlegt de bewering dat kweekvlees een alternatief met weinig impact is voor vee. Om vlees uit laboratoriumteelt een hoofdbestanddeel te laten worden, moet de industrie bovendien de productie opschalen, wat uitgebreide nieuwe infrastructuur- en energie-investeringen zou vergen.
De Davis-studie schat dat een fabriek voor op industriële schaal gekweekt vlees bijna 10 miljoen liter bioreactorcapaciteit nodig zou hebben.9 Deze enorme uitbreiding van de infrastructuur zou een hoge energie-input en gespecialiseerde faciliteiten vergen, wat de milieukosten nog verder zou verhogen.
Om aan de productie-eisen te voldoen zou het ook nodig zijn het aanbod van groeimediumcomponenten te vergroten, waardoor de belasting voor het milieu toeneemt. Bovendien zou het handhaven van schone kamers en het draaien van bioreactoren op een continue cyclus voor massaproductie deze energiebehoefte vergroten.
In het laboratorium gekweekt vlees brengt gezondheidsrisico's met zich mee door cellulaire ontregeling
Vlees uit laboratoriumteelt heeft te maken met gezondheidsrisico's die verband houden met het proces van celcultuur. Het kweken van cellen voor vlees vereist uitgebreide replicatie en deling, waardoor de kans op cellulaire ontregeling toeneemt, een aandoening die wordt waargenomen bij kankercellen. Dergelijke ongecontroleerde cellulaire veranderingen kunnen de structuur of voedingseigenschappen van het vlees veranderen, met onbekende gevolgen voor de menselijke gezondheid.10
Hoewel productiefaciliteiten abnormale cellijnen kunnen elimineren, introduceren de snelle, herhaalde celdelingen die nodig zijn om in laboratorium gekweekt vlees variaties te creëren en het risico van onverwacht biologisch gedrag. Deze zorgen blijven grotendeels onontgonnen, omdat studies de gezondheidseffecten van langdurige consumptie van in het laboratorium gekweekt vlees nog niet volledig hebben onderzocht.
Het voedingsprofiel van kweekvlees kan ook de diversiteit en kwaliteit missen die je bij conventioneel vlees aantreft. De productie van laboratoriumvlees maakt enige controle over het vetgehalte mogelijk, maar levert op natuurlijke wijze essentiële micronutriënten zoals vitamine B12 en ijzer, die beide van vitaal belang zijn voor de menselijke gezondheid.
Pogingen om kweekvlees kunstmatig te verrijken met deze voedingsstoffen lopen het risico de natuurlijke matrix in gevaar te brengen die de biologische beschikbaarheid van voedingsstoffen in traditioneel vlees verbetert. Bovendien suggereren onderzoeken dat de samenstelling van het groeimedium onbedoeld de opname van bepaalde micronutriënten zou kunnen remmen.11 Met andere woorden: vlees uit laboratoriumteelt zou uiteindelijk een qua voedingswaarde inferieur product kunnen opleveren, dat essentiële verbindingen mist die doorgaans uit volledige dierlijke bronnen worden geleverd.
Bovendien blijven er ethische debatten bestaan. Hoewel voor in het laboratorium gekweekt vlees mogelijk minder dieren nodig zijn, is het nog steeds afhankelijk van cellen afkomstig van dieren, waardoor het ‘wreedheidsvrije’ verhaal teniet wordt gedaan. Voor consumenten die echte, onbewerkte voedingsmiddelen waarderen, is de kunstmatige oorsprong van vlees uit laboratoriumteelt verre van natuurlijk.
Nepvlees is een ultrabewerkt voedingsproduct
Bij nepvlees gaat het niet in de eerste plaats om gezondheids- of milieuvoordelen; in plaats daarvan zijn ze een middel om de traditionele landbouw uit te faseren en te vervangen door ultrabewerkte, gepatenteerde voedselproducten. Als de overheid en bedrijven controle krijgen over de voedselproductie via in het laboratorium gekweekte opties, krijgen ze uiteindelijk meer controle over de mensen.
Verder zijn in het laboratorium gekweekte vleesproducten voorbeelden van sterk bewerkte voedingsmiddelen die een reeks aanzienlijke gezondheidsrisico’s met zich meebrengen. Deze ultrabewerkte voedingsmiddelen (UPF's) zijn een ramp voor uw gezondheid, zelfs als ze 'diervrij' of 'plantaardig' zijn.
Een onderzoek met gegevens van de UK Biobank analyseerde de cardiovasculaire effecten van UPF’s in plantaardige diëten, waaruit bleek dat een toename van 10% in plantaardige UPF’s het risico op hart- en vaatziekten met 5% verhoogde en het sterfterisico op hart- en vaatziekten met 12% verhoogde.12
Omgekeerd werd elke toename van 10% in de consumptie van minimaal bewerkte, plantaardige voedingsmiddelen geassocieerd met een vermindering van 7% in het risico op hart- en vaatziekten en een vermindering van 13% in de sterfte aan hart- en vaatziekten. Deze bevindingen suggereren dat de mate van voedselverwerking – en niet alleen of een voedingsmiddel plantaardig is – een sleutelrol speelt in de gezondheidsresultaten.
Ondanks de groeiende populariteit van plantaardige vleesalternatieven waarschuwt het bewijsmateriaal dat hun ultraverwerkte aard alle waargenomen gezondheidsvoordelen ondermijnt. Deze bevindingen vestigen de aandacht op de risico's die gepaard gaan met andere sterk bewerkte alternatieven, zoals vlees van laboratoriumteelt, waarvoor uitgebreide verwerkingsmethoden nodig zijn die vergelijkbaar zijn met UPF's.
Een stap richting consumentenbescherming tegen experimentele, ultrabewerkte voedingsmiddelen
De uitspraak van Florida schept een belangrijk precedent bij het beschermen van consumenten tegen de risico's die gepaard gaan met in het laboratorium gekweekt vlees. Van onbekende gevolgen voor de gezondheid tot hoge milieukosten: deze ultrabewerkte producten brengen ernstige zorgen met zich mee die traditionele voedselsystemen niet hebben.
Dit besluit is een cruciale stap in de richting van het waarborgen van de voedselveiligheid, transparantie en volksgezondheid. Door normen te handhaven die traditionele voedselbronnen bevoordelen, brengt deze uitspraak ons dichter bij het veiligstellen van de voedselvoorziening tegen in het laboratorium geteelde producten die meer een hype dan een gezonde gezondheid blijven.
