Sang Woo Kim eist zijn imago terug

Bij binnenkomst De ziener, het gezieneherken je misschien de persoon die op meerdere schilderijen is afgebeeld. Kunstenaar tenslotte Zong Woo Kim is een bekend gezicht, na een tien jaar durende succesvolle carrière als model. Maar voor zijn debuut solotentoonstelling in Londen, die beide Herald St-galerijen omvat, Kim eist zijn wijdverspreide redactionele imago en zelfgevoel terug, niet alleen in de ogen van de mode-industrie, maar ook vanuit de blik van het Westen, waarvoor hij zijn hele leven doorgebracht is als anderen en fetisjeren.

Het is niet de eerste keer dat zijn werk in zijn thuisland wordt tentoongesteld. Eerder dit jaar werd Kim uitgenodigd om deel te nemen aan een groepsshow Tegenwoordige tijd bij Hauser & Wirth Somerset, waar opkomende Britse hedendaagse kunstenaars onder de aandacht werden gebracht en tentoongesteld Kim als kunstenaar die rekening houdt met zijn identiteit en imago in de context van de Britse samenleving.

Voor deze tentoonstelling blijft Kim langzaam meer van zichzelf prijsgeven. Hij gebruikt ogen als een ‘soort protest’ en legt uit dat ze de kern vormen van de discriminatie die hij heeft ervaren. Van zijn strak uitgesneden zelfportretten met gebaren tot pigmentoverdrachten van gevonden beelden: elk werk staart niet alleen naar elkaar maar ook naar de kijker, en nodigt hen uit om ‘hun eigen ervaring onder ogen te zien’ en daardoor hun eigen subjectificatie in vraag te stellen in een uitwisseling tussen de waarnemer en het waargenomene.

Hieronder sprak AnOther met Sang Woo Kim over De ziener, het geziene.

Jodie Hill: Wanneer ben je begonnen met het schilderen van zelfportretten?

Sang Woo Kim: Anderhalf jaar geleden ben ik zelf begonnen met schilderen. Voor die tijd maakte ik werk dat mijn identiteit en de rol van de kunstenaar in twijfel trok, maar op een manier die aspecten van wie ik ben en mijn levenservaringen vermeed. Toen ik opgroeide in de westerse samenleving, waren mijn ervaringen als Koreaanse man zo negatief. Pas nu ben ik hier eindelijk mee in het reine gekomen, waarbij ik onder de westerse blik de keuzevrijheid over racialisering terugwin, iets wat nog ingewikkelder wordt door mijn ervaring als model. Ik heb nog steeds een hekel aan modellenwerk en ik denk dat het neerkomt op het feit dat ik model sta voor de westerse blik. Een blanke besloot dat ik aan hun schoonheidsnorm zou voldoen en dus werd ik een fetisjisering van mezelf, dus uiteindelijk gaat het nog steeds om ras.

JH: Er bestaan ​​dus binaire bestanden binnen de tentoonstelling; de inclusiviteit van modellering en de uitsluiting van racisme.

SW: Dat zou je kunnen zeggen, maar deze inclusiviteit sluit in mijn geval uit. Het is grappig, ik ben via zo'n omweg naar deze tentoonstelling gekomen. De ironie is dat ik voorheen altijd probeerde te voorkomen dat ik als model werd gezien en mijn praktijk te veel intellectualiseerde, terwijl ik wanhopig probeerde gezien te worden als ‘een kunstenaar’… alleen maar om te beseffen dat ik aan het overcompenseren was en niet oprecht was tegenover wie ik was. ben.

JH: Hoe denk je dat het werk zich verhoudt tot andere beelden van jezelf in de wereld waar je geen controle over hebt?

SW: Ik probeer de zelfportretten niet te vergelijken met deze beelden van mezelf. Ik probeer mezelf ook niet te verheerlijken in deze portretten. Andere beelden van mezelf gaan volledig verloren omdat ze een verkeerde representatie geven en als gevolg daarvan heeft de maatschappij mij gereduceerd tot een louter fysieke entiteit. Zeker, fysiek ben ik dat, maar ik ben gekleed, art-directed en in een bepaald licht geënsceneerd om kleding te verkopen. Ik ben benieuwd hoe degenen die mij als model kennen deze show zouden zien in vergelijking met iemand die dat niet doet.

JH: Schilder je opzettelijk strakke delen van je gezicht om elke herkenning van het publiek te verwijderen?

SW: Misschien. Misschien verstop ik me nog steeds. Ik wil nog niet mijn hele zelf onthullen. Ik concentreer me op mijn ogen als een soort protest, de plaats van mijn discriminatie toen ik opgroeide, zodat de oogsten op natuurlijke wijze gebeuren. Mensen herkennen mijn werk nog steeds aan mijn imago. Ze weten misschien niet wie ik ben, maar ze kennen mijn gezicht.

“Ik nodig de kijker uit om de confrontatie aan te gaan met zijn eigen ervaring van geobserveerd worden en de kwetsbaarheid die daarmee gepaard gaat, iets wat ik mijn hele leven heb meegedragen” – Sang Woo Kim

JH: In zekere zin eis je je imago terug. Hoe spreken de pigmentoverdrachtswerken tot de rest van de tentoonstelling?

SW: Toen ik bij Goldsmiths was, werd ik verliefd op (Robert) Rauschenberg's werk, met name zijn collages met gevonden afbeeldingen waarvan het resultaat zeer schilderachtig was. Ik ben gefascineerd door de schilderkunst als geheel, dus ik heb altijd geëxperimenteerd met verschillende manieren van schilderen en hNu kunt u een foto maken die op een schilderij lijkt. Bij de pigmenttransfers staan ​​de ogen en de blik centraal. Of het nu als analogieën of metaforen wordt gezien, het publiek kan ze lezen zoals ze willen, maar ze kijken naar jou.

JH: De titel van uw tentoonstelling is De ziener, het geziene. Wil je dat er in de ruimte een dialoog ontstaat tussen het publiek, je zelfportretten en de pigmentoverdrachten?

SW: Absoluut. De titel vat de relatie tussen de twee soorten werken samen en bevraagt ​​de kijker om daarin zijn eigen relatie te kunnen vinden. Het een bestaat niet zonder het ander. Ik nodig de kijker uit om de confrontatie aan te gaan met zijn eigen ervaring van geobserveerd worden en de kwetsbaarheid die daarmee gepaard gaat, iets wat ik mijn hele leven met me meedraag. De ziener, het geziene kan gelezen worden als ik, de kunstenaar en de kijker, maar het kan ook andersom zijn. Wie is de waarnemer en wie wordt geobserveerd?

JH: Hoe voelt het om als Brits-Koreaanse kunstenaar je debuut solotentoonstelling in Londen te hebben?

SW: Ik heb niet het gevoel dat ik oprecht tegen mezelf was voordat ik dit oeuvre maakte, omdat ik rondliep en probeerde de kern van mijn ongemak te vermijden. Als ik het in Londen laat zien, ben ik gefascineerd door hoe verschillende doelgroepen het zullen ervaren; vooral degenen die zich net als ik ‘anders’ hebben gevoeld. Ik wil gewoon licht werpen op hoe het is om tegelijkertijd van buiten en van binnen te leven, in een poging mezelf en de wereld om me heen dieper te begrijpen.

De ziener, het geziene van Sang Woo Kim is tot en met 18 december 2024 en 1 februari 2025 te zien in beide Herald St-locaties in Londen.