De structuur varieert ook. Hellboy onderneemt geen zoektocht in De kromme manof ga op avontuur. In plaats daarvan heeft hij een tegenslag in de Amerikaanse middle of nowhere, met hier en daar een paar visioenen die zijn conceptie weergeven. Verder speelt ‘het lot’ geen rol in Taylors verhaal. Dat motief geeft de strips een overkoepelende definitie, maar veel op zichzelf staande verhalen staan ertussen Hellboy's begin en einde. Dat is De kromme man's doel: een omweg op weg naar Armageddon, waar Taylor incident na incident op zijn cast stapelt en ze tegenover heksen, zombies, slangen, raven en de Crooked Man zelf plaatst, en waar Kesy Hellboy speelt als een belegerde arbeiders medewerker.
Er rammelt hem niet veel. Hij is het type dat alles in zich opneemt en vervolgens de teer eruit slaat wat 'het' ook is. De mix van gruwelijk geweld, griezelige folkhorror en kinetisch tempo scheert een paar van de grillige randen van de film weg.
Dus wat als hij niet del Toro is? Weinigen van ons zijn dat. Taylor is ook geen Marshall, maar zoals hij regisseert De kromme man op volle toeren wordt duidelijk wat de drie gemeen hebben: oprechte passie voor Hellboy. Dat is een eigenschap die ontbreekt in een overweldigende meerderheid van de stripboekfilms die vandaag en gisteren zijn gemaakt.
