Zwermen spreeuwen delen het risico omdat honderden – zelfs duizenden – ogen op zoek zijn naar roofdieren. “Opmerkelijk genoeg bereikt de groep dit zonder enige leiderschapsstructuur; de eenvoudige interacties tussen individuen creëren resultaten die groter zijn dan de som der delen”, zegt wetenschapper en fotograaf Dr. Kathryn Cooper.
Coopers professionele achtergrond in natuurkunde en bio-informatica – een datawetenschap toegepast op biologische systemen – bracht haar ertoe de dynamiek van netwerken te bestuderen. Ze gebruikt een 19e-eeuwse fotografische techniek genaamd chronofotografie om te onthullen wat zij beschrijft als ‘de robuustheid van zelfgeorganiseerde systemen in de natuur’.
Bij enkele van de eerste bewegingsstudies uit het Victoriaanse tijdperk werd gebruik gemaakt van chronofotografie. Cooper's opmerkelijke panorama's van spreeuwen gemompel bevatten talloze individuele foto's die, wanneer ze in één beeld worden samengevoegd, de ongelooflijke vliegroutes en coördinatie van de groep weergeven.
Vlak voor zonsondergang verzamelen kleinere groepen uit hetzelfde gebied zich boven een gemeenschappelijke rustplaats. Naarmate de kudde groter wordt, zweven ze in een golvend geruis door de lucht.
Een paar basisprincipes bepalen de ritmische complexiteit van de groep, namelijk dat elke vogel alleen reageert op degenen die het dichtst bij hem staan. “Dit betekent dat wanneer een vogel zich omdraait om een aanval van een valk te vermijden, de vogels eromheen ook draaien”, zegt Cooper. De naburige vogels draaien een fractie van een seconde later, dan draaien hun buren zich om, enzovoort, wat ‘een golf van informatie door de kudde stuurt’, voegt ze eraan toe.
Dit jaar werden Coopers opvattingen over spreeuwen erkend door de Sony World Photography Awards en de Koninklijke Fotografische Vereniging. Vind meer over haar website En Instagram.
