De corruptie van MAGA-komedie

Met Donald Trump Als hij bij zijn derde poging de volksstemming wint, hebben we een nieuwe analyse nodig van de heersende politieke cultuur van Amerika. Naast het zeven van de verkiezingsresultaten moeten we ook proberen de wereld te doorzien MAGA ogen. Zij vormen de stemmende meerderheid.

We zouden kunnen beginnen met het ontleden van de grappen, grappen en lachrellen die de verkozen president en zijn bondgenoten in de laatste weken van de race op grove wijze verspreidden. Tot grote ergernis van zijn critici werd het streven van Trump naar het einde bijna volledig gevoed door scherpe komedie, waardoor veel mensen zich ongemakkelijk voelden over ons collectieve gevoel voor humor.

Het contrast tussen Trumps beleidsonbekwaamheid en zijn messcherpe komedie is opmerkelijk. Gevraagd naar zijn plannen om de Affordable Care Act te herzien, sputterde Trump zwakjes over “concepten van een plan.” Toen er werd aangedrongen op een specifiek voorstel over hoe betaalbare kinderopvang aan Amerikaanse werknemers kan worden geboden, Trump dwaalde onsamenhangend door een gênante lijst van non-sequiturs. De verkiezingsresultaten laten zien dat dergelijke struikelblokken kunnen worden verontschuldigd. Dat komt omdat als het gaat om het bekritiseren van zijn tegenstanders en het kietelen van het grappige bot van de MAGA-basis, de aankomende komiek-in-chief uit een schijnbaar bodemloze bron van zingers put.

We leerden bijvoorbeeld in de laatste week van de campagne dat het voor Trump en de MAGA-gelovigen hilarisch zou zijn als Lynn Cheney, ‘een heel dom individu’, voor de rechter zou worden gezet. een vuurpeloton omdat – wacht maar – dat haar een les zou leren over roekeloos gebruik van geweld.

Tijdens een betoging enkele dagen voor de verkiezingen haalde Trump de boel opnieuw onderuit door de pers openlijk te verklaren. “Weven” Door middel van een ingebeeld moordscenario legde Trump uit dat politiek geweld soms een onverwacht voordeel heeft: ‘Om mij te pakken te krijgen, zou iemand moeten schiet door het nepnieuws, en dat vind ik niet zo erg.” In een video Vanaf het evenement zie je het publiek brullen bij de gedachte aan een bloedbad in de media. Eén deelnemer schudt haar hoofd en bedekt haar mond om een ​​uitbarsting te onderdrukken. Het gebaar lijkt een mengeling van verrukking en ongeloof, alsof hij wil zeggen: ‘Zeg me dat hij daar niet zomaar heen is gegaan.’

Maar natuurlijk ging hij daarheen.

Grensoverschrijdend lachen is het fundamentele element van het mesmerisme van Donald Trump. Trump is een nar in het paleis, die de rol van koning speelt, maar daarbij de spot drijft met het idee van principieel leiderschap. Het negeren van de regels is zijn tactiek, en het lijkt erop dat MAGA er geen genoeg van kan krijgen.

Hoewel hij lacht zeldenis het lachen van anderen – vooral vrouwen – een van de vele bizarre zorgen van Trump. Hij bespot Kamala Harris omdat hij te vaak en te hartelijk lacht, net als hij ooit aangevallen Hilary Clinton voor ‘lachen ten koste van ons’ tijdens de uiterst partijdige hoorzittingen in Benghazi.

Na Michelle Obama zijn record verschroeid (en karakter) op de Democratische Nationale Conventie had Trump moeite om kalm te blijven. Toen de slingers en pijlen uiteindelijk te veel bleken te zijn, besloot hij ging in de aanval: “Ik denk dat we wat plezier gaan maken met Michelle.” De belofte van sadistisch genot, zoals hij wist dat dat zou doen, ontlokte gejuich en gelach van de menigte.

Filosofen, die teruggaan tot Plato en Aristoteles, hebben een verband waargenomen tussen komedie en wreedheid. In de zeventiende eeuw noemde Thomas Hobbes lachen de metgezel van minachting. Hij omschreef humor als een daad van zelfverheerlijking, gebaseerd op de vernedering van anderen.

Uiteindelijk kwamen filosofen tot deze conclusie de superioriteitstheorie van humorvolgens welke elke grap in wezen een vijandige aanval is, bedoeld om de dominantie van de strip te bevestigen en de onderwerping van zijn doelwit te verzekeren.

De meeste mensen waarderen humor. Het biedt verlichting van de ontberingen, het saaie werk en de tegenslagen van het leven. Maar lachen verricht ook serieus sociaal en politiek werk. Het brengt nieuwe solidariteitslijnen voort, maar reproduceert ook de grenzen tussen ons en hen. Lachen is een plotselinge, krampachtige verdrijvingslucht, maar grenst tegelijkertijd aan andere, meer verontrustende praktijken van uitzetting en kleinering. Het kan iets zoets of wreeds zijn, afhankelijk van de machtsdynamiek eromheen.

Ingrijpende verklaringen over de motivaties van MAGA-kiezers zijn nutteloos gebleken. Wij weten dat die van hem is coalitie van gegiechel en gelach is verre van monolithisch. Maar MAGA-humor is een cruciaal aspect van de aantrekkingskracht van Trump, en het zou ons beste inzicht kunnen zijn in de mentaliteit van radicaal-rechts.

Er kan een redelijk argument worden aangevoerd dat de verkiezingsuitslag van 2024 neerkomt op fundamentele verschillen over wat wij als natie grappig vinden en wat wij als onfatsoenlijk beschouwen. De reacties na de verkiezingen van verschillende linkse fracties laten zien dat MAGA's grove en wrede komedie onze bredere politieke cultuur verandert. Liberalen die lachen om de voortdurende vernietiging van Palestina onder Trump of die in paniek raken bij de gedachte dat Trump-kiezers mogelijk gedeporteerd zullen worden, zijn bezweken voor de duistere kant.

Politieke hekken kunnen worden hersteld als er aan beide kanten goede wil is. Culturele kloven kunnen daarentegen onmogelijk te overbruggen zijn. De Amerikaanse democratie kan niet nog vier jaar van spottend gelach overleven ten koste van onze eenheid.