De Craven-capitulatie van de Washington Post voor de miljardairklasse

Hier is een nieuwe slogan die goed lijkt voor het schijnheilige en toch venale hersenvertrouwen De Washingtonpost: Democratie sterft in de duisternis van de portemonnee van Jeff Bezos. De krant, die lange tijd heeft geprofiteerd van haar reputatie als principiële vijand van een paranoïde, autoritair Republikeins regime, heeft vrijdag aangekondigd dat zij deze keer (of zelfs nooit meer) een presidentskandidaat zal steunen, ondanks het feit dat de twee keer afgezette Door de strafrechtelijk veroordeelde Donald Trump lijkt Richard Nixon niet meer dan een piker op het gebied van losgeslagen misbruik van de maximale uitvoerende macht.

De krant die nog steeds het lef heeft om zichzelf voor te stellen als een heldhaftige bewaker van de omstreden democratie van het land, heeft zich onder het zwakst denkbare voorwendsel overgegeven aan de MAGA-thugocratie: een “onafhankelijke ruimte” waarborgen Voor kiezers die niet willen weten op wie ze moeten stemmen, vertelde redactioneel redacteur David Shipley naar verontwaardigde medewerkers van de krant in wat NPR-mediaverslaggever David Folfenflik een ‘gespannen bijeenkomst’ noemde. Het maakt niet uit dat Amerikanen al te horen krijgen op wie ze moeten stemmen in een eindeloze lus op elke denkbare openbare locatie, en naar voren lijken te komen met hun delicate gevoeligheden intact. Het maakt niet uit dat het hele idee van een opiniestuk bestaat uit het verzamelen van stemmen die discussiëren over wat mensen zouden moeten zeggen en doen. En het maakt niet uit dat er niet zoiets bestaat als een onpartijdige “onafhankelijke ruimte” in een strijd over hoe en of de formele democratie van Amerika kan blijven bestaan. Wat Shipley feitelijk deed, was zeggen: “Mijn bedrijfsbetaalmeesters willen zich wentelen in de belastingverlagingen van Donald Trump en voorkomen dat hun lucratieve federale contracten in gevaar komen”, maar de valse retoriek van vrijblijvende journalistieke objectiviteit is veel beter geschikt voor redactievergaderingen waar je probeert zorg ervoor dat verslaggevers zich aan de managementlijn houden.

Shipley had naar verluidt al een goedkeuring van Harris opgesteld, maar volgens de Naeigen berichtgevingwerd overruled door Na eigenaar en retailroofdier Jeff Bezos, de centibiljonair-eigenaar van Amazon. Tijdens de eerste regering van Trump dreigde de toenmalige president belangrijke belastingvoordelen en postsubsidies in te houden als vergelding voor de Na's kritische berichtgeving over Trump. Toen de redactie haar goedkeuring voor 2020 overwoog, keurde Bezos de keuze voor Joe Biden goed; Deze keer dekt de eigenaar van de krant zijn weddenschappen af ​​tegen economische sancties tijdens een tweede ambtstermijn van Trump, om nog maar te zwijgen van de oplossing van verschillende hangende antitrustacties tegen zijn bedrijf die waarschijnlijk niet door zullen breken in een regering-Harris. En net als zijn collega-miljardairsKoning Amazon is duidelijk blij met de vooruitzichten op meer geld in zijn schatkist, dankzij de belofte van Trump om door te gaan met het schenken van weggeefacties aan onze economische oligarchie.

Het is vermeldenswaard dat hetzelfde scenario zich afspeelde bij de Los Angeles Timeswaar de miljardair-eigenaar, Patrick Soon-Shiong, de geplande goedkeuring van Harris door de krant blokkeerde. Soon-Shiong is niet alleen een standaardplutocraat met een farmaceutisch fortuin dat zeker zal gedijen onder een meer lakse door Trump aangestelde FDA, maar is ook al jarenlang een vriend van Elon Musk, de man-kind-centibiljonair die all-in is gegaan voor de herverkiezing van Trump. (Inderdaad, in een fijne ironie, de Na publiceerde een verslag op de voorpagina van de stand van zaken van Musks satellietbedrijf Starlink miljarden extra overheidsgeld binnenhalen tijdens een tweede Trump-termijn, precies op de dag dat de managers van de krant hun lafhartige capitulatie aan Musks toekomstige weldoener aankondigden.)

Wat is er anders aan het beschamende? LA-tijden De saga is dat Marial Garza, de redacteur van de redactiepagina's van de krant, inzag wat de werkelijke journalistieke en politieke belangen zijn als de stem van de krant wordt onderdrukt door het dictaat van een miljardair. “Ik neem ontslag omdat ik duidelijk wil maken dat ik het niet goed vind dat we zwijgen”, zei Garza verteld Columbia Journalistiek Beoordeling redacteur Sewell Chan:

In gevaarlijke tijden moeten eerlijke mensen opstaan. Dit is hoe ik opsta.… Dit is een punt in de tijd waarop je hoe dan ook je geweten spreekt. En een goedkeuring was de logische volgende stap na een reeks redactionele artikelen die we hebben geschreven over hoe gevaarlijk Trump is voor de democratie, over zijn ongeschiktheid om president te zijn, over zijn dreigementen om zijn vijanden gevangen te zetten. We hebben in redactie na redactie betoogd dat hij niet herkozen mag worden.

Wat David Shipley betreft, hier is de brutale beoordeling van één Na medewerker: “Het verhaal over Shipley is al lang dat hij de baan kreeg omdat hij weet hoe hij met rijke mannen om moet gaan.” Jacob Heilbrunn, een voormalig collega van Shipley's bij De Nieuwe Republiekis het daarmee eens: destijds was hij ‘ernstig, conventioneel liberaal’, maar ‘lijkt nu te zijn veranderd in een totaal leeg pak.’

Terwijl Shipley zei dat hij de eigenaar was van de NaNa het laffe besluit van Bezos tijdens die verhitte personeelsvergadering werd de officiële reden ervoor gepubliceerd onder de naamregel van Bezos' uitgekozen uitgever, Will Lewis, de voormalige lakei van Murdoch nog steeds nekdiep in de gevolgen van het Britse telefoonhackschandaal.

In een arrogant en stompzinnig redactioneel commentaar wuifde Lewis de recente geschiedenis van presidentiële steunbetuigingen van de krant weg door te verwijzen naar de niet-goedkeuring ervan tijdens de presidentiële race van 1960 – een verklaring van vermeende journalistieke principes die er vooral in slaagde even zwak als pompeus te zijn: ‘We hebben zei en zal blijven zeggen, zo redelijk en openhartig als we weten, wat we geloven over de opkomende kwesties van de campagne”, aldus het hoofdartikel uit 1960 gedeeltelijk. “We hebben geprobeerd zo eerlijk mogelijk tot onze mening te komen, met de leidraad van onze eigen principes van onafhankelijkheid, maar vrij van toewijding aan welke partij of kandidaat dan ook.” Vertaling: Wij beschouwen openhartigheid niet als iets anders dan een opportuun retorisch standpunt, en moeten de duidelijke morele implicaties van ons eigen journalistieke werk uit de weg gaan.

Dat is ook de kern van Lewis' eigen slapdash-argument. Terwijl hij het idee verwerpt dat zijn quisling-pose ook kan fungeren als “een stilzwijgende goedkeuring van de ene kandidaat, of als een veroordeling van een andere kandidaat”, beweert Lewis dat het in feite “in overeenstemming is met de waarden die de Na altijd heeft gestaan ​​en waar we op hopen in een leider: karakter en moed in dienst van de Amerikaanse ethiek, verering van de rechtsstaat en respect voor de menselijke vrijheid in al zijn aspecten.” Als de Na deze waarden koestert, is het objectief gezien onmogelijk om ze in evenwicht te brengen met het uitzitten van verkiezingen die de maximale macht zouden kunnen herstellen van een veelvuldig veroordeelde wetsovertreder, fanaticus, aanrander, misbruiker van de uitvoerende macht en zelfbenoemde agent van politieke vergelding wiens eigen voormalige kabinetsleden beschouwen als een fascist. Lezers van de NaDe redactionele pagina van Lewis zou beter gediend zijn geweest met een volledig lege ruimte of een horoscoop of een woordspel, in plaats van Lewis' zelfgenoegzame bilge.

Toch lankmoedig Na lezers zouden niet zo verrast kunnen zijn door Lewis' debiele, zichzelf vernietigende redenering. Dit was ook het papier dat zat drie jaar lang op het vernietigende nieuws waar Martha-Ann Alito, de vrouw van de rechter van het Hooggerechtshof, voor staat De maximale uitvoerende macht van Trump en vrolijk de rechten van vrouwen op hun eigen lichamelijke autonomie ondermijnde, wapperde een omgekeerde vlag buiten het huis van het echtpaar als gebaar van solidariteit met de mislukte staatsgreep van 6 januari. En volgens Folfenflik van de NPR liet Lewis het vooruitzicht van een exclusief interview opzij schuiven. met hem in ruil voor de belofte van de schrijver begraaf de ontwikkelingen in de zaak over het hacken van telefoons in zijn berichtgeving.

Dit is een universum dat zo ver verwijderd is van de hoogstaande normen van karakter en publieke eerlijkheid die Lewis beweert hoog te houden door een moreel onverdedigbare houding van niet-gebondenheid te omarmen in een moment van democratische crisis. Maar het is wat je krijgt als je de top van een masthead uitsluitend bemand met mensen die weten hoe ze met rijke mannen moeten omgaan.