Hoop in een tijd van Amerikaans fascisme

Toen enkele vooraanstaande denkers van de London School of Economics het zagen fascisme Geschiedenisprofessor Ben Jackson uit Oxford vond in de jaren dertig plaats gezegd in een recent BBC-interview ‘beweerden ze dat onder die omstandigheden de mensen met economische macht in de samenleving, de eigenaren van onroerend goed, bereid zijn de democratie en burgerlijke vrijheden op te heffen en deals te sluiten met politieke organisaties als de nazi’s als dat hun economische belangen garandeert. .” Die analyse heeft een onheilspellende klank nu veel technologie-industriëlen zich achter de verkozen president scharen Donald Trump. Ze kunnen zich er nauwelijks van bewust zijn dat generaal Mark Milley, die onder Trump voorzitter was van de Joint Chiefs of Staff, beschreven hem als ‘fascistisch tot in de kern’.

“Grote felicitaties aan onze 45e en nu 47e president met een buitengewone politieke comeback en beslissende overwinning”, zegt Amazon-oprichter Jeff Bezos. getweet de ochtend na de verkiezingen. Weken eerder had Bezos als eigenaar van de Washington Post de goedkeuring van Kamala Harris door de redactie van de krant geblokkeerd.

Bezos zou miljarden dollars kunnen verliezen antitrustzakenmaar heeft nu een betere kans om te winnen dankzij een tweede regering-Trump. De afgelopen tien jaar heeft Amazon Web Services winst geboekt enorme contracten met de federale overheid, waaronder a $10 miljard zaken doen met de Nationale Veiligheidsdienst.

Geen wonder dat de tweet van Bezos na de verkiezingen het er dik op zette: “Ik wens @realDonaldTrump alle succes bij het leiden en verenigen van het Amerika waar we allemaal van houden.”

Om niet achter te blijven bij het startschot in de 'suck-up-to-Trump derby' van de technologie-industrie, zegt Meta's CEO Mark Zuckerberg schreef: “Felicitaties aan president Trump met een beslissende overwinning. Er liggen grote kansen voor ons als land. Ik kijk ernaar uit om met u en uw administratie samen te werken.”

Als een donor van negen cijfers En toonaangevende leverancier van online leugens voor de Trump-campagne van 2024 heeft Elon Musk nauw samengewerkt met Trump. De Tesla-magnaat, X (voorheen Twitter)-eigenaar en SpaceX-mogul zijn goed gepositioneerd om het beleid van de nieuwe regering vorm te geven. Een week na de verkiezingen nieuws brak dat Musk door Trump is gekozen om mede-leider te worden van een slecht gedefinieerd “Department of Government Efficiency” met een duidelijke missie om de publieke sector te vernietigen.

Musk, Bezos en Zuckerberg staan ​​respectievelijk op de eerste, derde en vierde plaats op Forbes lijst van de rijkste individuen ter wereld. De drie hebben een gecombineerd vermogen van ongeveer $740 miljard.

“De laatste jaren zijn er veel tech-elites hebben het idealisme dat ooit centraal stond in het zelfbeeld van Silicon Valley van zich afgeschud, ten gunste van een meer zakelijke en transactionele benadering van de politiek”, aldus de Washingtonpost voorzichtig gerapporteerd na de verkiezingen. De krant voegde eraan toe: “Een groeiend contingent rechtse techfiguren beweert dat Trump een nieuw tijdperk van Amerikaanse dominantie kan inluiden door de administratieve rompslomp weg te nemen.”

Voor amorele grootheden als Bezos en Musk is het in de gunst komen bij Trump een verstandige investering die bedoeld is om meevallers op te leveren. Kennelijk zijn de gevolgen op menselijk vlak niet echt van belang. In feite creëren sociaal onrecht en de verdeeldheid die het veroorzaakt de voorwaarden voor nog lucratievere politieke demagogie, waarbij de rijkste investeerders vooraan in de rij staan ​​om te profiteren van verlagingen van de vennootschapsbelasting en regressieve veranderingen in de individuele belastingschijven.

Na de verkiezingsdag maakte de fascisme-geleerde Jason Stanley een grimmige opmerking waardering“Mensen die zich gekleineerd voelen (materieel of sociaal) gaan pathologieën accepteren – racisme, homofobie, vrouwenhaat, etnisch nationalisme en religieuze onverdraagzaamheid – die zij, onder omstandigheden van grotere gelijkheid, zouden verwerpen. En het zijn precies die materiële voorwaarden voor een gezonde, stabiele democratie die de Verenigde Staten vandaag de dag ontberen. Amerika is in ieder geval op unieke wijze gedefinieerd door zijn enorme ongelijkheid in rijkdom, een fenomeen dat alleen maar de sociale cohesie kan ondermijnen en wrok kan kweken.”

De dreiging van het fascisme in de Verenigde Staten is niet langer speculatief. Het komt snel in een stroomversnelling, aangewakkerd door het extremisme van de partij die binnenkort zowel de uitvoerende als de wetgevende macht van de Amerikaanse regering zal controleren, evenals het grootste deel van het federale rechtssysteem.

Het is niet alleen zo dat, zoals Stanley opmerkt, “de dominantie van de Republikeinse Partij over alle takken van de regering van de VS een eenpartijstaat zou maken.” De giftige effecten op het sociale discours en de politieke dynamiek zijn al in gang gezet, gekenmerkt door een toenemende acceptatie en bevordering van openlijke onverdraagzaamheid en geuite haat.

De succesvolle herlancering van Trumps politieke zoektocht heeft hem opnieuw in de stratosfeer van de macht gebracht. De bedrijfswinsten voor enkelingen zullen nieuwe hoogten bereiken. Alleen de mensheid zal lijden.

Deze uiterst gevaarlijke tijd vereist realisme – maar geen fatalisme. In de slechtste tijden is solidariteit het meest nodig.

En hoe zit het met de hoop?

Overweeg wat Fred Branfman te zeggen had.

Wil je een dagelijkse samenvatting van al het nieuws en commentaar dat Salon te bieden heeft? Schrijf u in voor onze ochtendnieuwsbriefSpoedcursus.

Eind jaren zestig was Fred vrijwilliger voor humanitaire hulp in Laos toen hij ontdekte dat zijn land daar duizenden boeren het leven kostte. Hij verzamelde Stemmen uit de Vlakte der Kruikeneen boek met de ondertitel ‘Life Under an Air War’, gepubliceerd in 1972. Het bevatte essays van Laotiaanse mensen die langdurig onder Amerikaanse bombardementen leefden, samen met tekeningen van kinderen die de verschrikkingen overal om hen heen uitbeeldden.

Toen ik Fred vroeg om zijn ervaringen in Laos te beschrijven, zei hij: “Op 27-jarige leeftijd ging er plotseling een morele afgrond voor mij open. Ik was tot in het diepst van mijn wezen geschokt toen ik Laotiaanse boeren interviewde, die tot de meest fatsoenlijke, menselijke en vriendelijke mensen op aarde behoren, die beschreven dat ze jarenlang ondergronds leefden, terwijl ze talloze dorpsgenoten en familieleden levend verbrand zagen worden door napalm, verstikt door bommen van 500 pond, en versnipperd door antipersoneelsbommen die door mijn land, de Verenigde Staten, zijn afgeworpen.

Fred verhuisde naar Washington, waar hij samenwerkte met anti-oorlogsgroepen om te lobbyen bij het Congres en te protesteren tegen het massale bloedbad in Indochina. Gedurende de decennia die volgden bleef hij werken als schrijver en activist om het beleid te helpen veranderen, oorlogen te stoppen en tegen te gaan wat hij omschreef als ‘het effect op de biosfeer van de interactie tussen de opwarming van de aarde, het verlies aan biodiversiteit, de uitputting van waterlagen, chemische verontreiniging , en een grote verscheidenheid aan andere nieuwe bedreigingen voor de biosferische systemen waarvan het menselijk leven afhankelijk is.”

Toen ik een paar jaar voor zijn dood in 2014 met Fred sprak, zei hij: “Ik vind het moeilijk om veel ‘hoop’ te hebben dat de soort zichzelf de komende decennia zal verbeteren.”

Maar, vervolgde Fred, ‘ik heb ook een punt bereikt in mijn zelfonderzoek waarop ik een hekel kreeg aan het hele idee van ‘hoop’. Als ik ‘hoop’ nodig heb om mij te motiveren, wat zal ik dan doen als ik geen rationele reden voor hoop zie. Als ik ‘hoopvol’ kan zijn, kan ik ook ‘hopeloos’ zijn, en ik hou er niet van om me hopeloos te voelen. ”

Hij voegde eraan toe: “Toen ik dieper naar mijn eigen leven keek, merkte ik dat mijn leven niet nu was en nooit gebouwd was rond 'hoop'. Laos was een voorbeeld. Ik ging daarheen, ik leerde van de boeren te houden, de bombardementen schokten mijn psyche en ziel tot in de kern, en ik reageerde – niet omdat ik hoopvol of hopeloos was, maar omdat ik leefde.”

We leven. Laten we er het beste van maken, hoeveel hoop we ook hebben. Wat we vooral nodig hebben is niet optimisme, maar vastberadenheid.