Ik heb een borderline persoonlijkheidsstoornis (BPS), een stoornis in de emotionele regulatie die het navigeren in het dagelijks leven moeilijk maakt. Het beïnvloedt elk facet van mijn bestaan, inclusief mijn relaties, zelfbeeld, werk en algemeen functioneren.
Een van de meest slopende aspecten van deze diagnose is dat BPS zowel sterk gestigmatiseerd als verkeerd begrepen wordt. Van mensen met een borderline-stoornis wordt gedacht dat ze manipulatief en giftig zijn. Het stigma maakt me bang om mezelf op de voorgrond te plaatsen of volledig mezelf te zijn, omdat ik bang ben dat ik beoordeeld zal worden of, erger nog, besef dat mijn grootste angsten terecht zijn: dat ik moeilijk ben en dat er niet van me gehouden kan worden.
En dus blijf ik stil over wat ik wil. Ik gebruik geen dating-apps. Ik vermijd oogcontact met vriendelijke gezichten aan de bar. Ik beweer dat ik op dit moment niet geïnteresseerd ben in romantiek, dat ik eerst aan mezelf werk. Ik vertel mijn vrienden en familie dat ik gewoon moe ben als ik het moeilijk heb, omdat ik niet tot last wil zijn. Ik isoleer mezelf. Ik zeg dat ik alles alleen aankan, want dat is alles wat ik verdien.
En eerlijk? Het is ongelooflijk eenzaam om op deze manier te leven.
Ik loop op mijn tenen door mijn eigen leven en slik elk verlangen naar liefde en kameraadschap in, omdat iets dat diep in mijn aderen geworteld zit, mij doet geloven dat ik die dingen helemaal niet waard ben vanwege mijn borderline-stoornis.
Als je worstelt met een psychische aandoening, resoneert mijn ervaring misschien ook met jou. Of het nu gaat om angst, depressie, obsessieve-compulsieve stoornis, ADHD, bipolaire stoornis of anderszins, het stigma van geestesziek zijn heeft de neiging ons te achtervolgen, nietwaar? De schaamte die soms gepaard gaat met een diagnose van een psychische aandoening blijft hangen. En het is vermoeiend.
Maar ik leer langzaam hoe ik de angsten, die mij door een stigma worden opgelegd, niet kan laten bepalen hoe ik mijn leven leid en mezelf zie. Omdat de waarheid dit is:
Ik ben geen diagnose. Je bent geen diagnose.
Maakt het leven met een psychische aandoening het soms moeilijk? Absoluut. Maar je hoeft het hebben van een psychische aandoening niet nog moeilijker te maken door jezelf buiten te sluiten van liefde, erbij horen en acceptatie. Je hoeft jezelf niet te straffen voor iets dat niet jouw schuld is.
Je bent zoveel meer dan je symptomen en moeilijkste dagen. Je bent niet te veel voor de juiste mensen. Iedereen die in je leven hoort te zijn, zal je begrijpen en zien voor alles wat je bent en hoe hard je werkt om door de stormen heen te vechten.
Je psychische aandoening maakt het niet moeilijk om van je te houden. Het is een deel van jou, maar het is niet alles van jou. Vergeet dat nooit.
