I Ik voel me bezorgd over de wereld. In mijn deel van Canada hebben we burgemeestersverkiezingen gehad waarbij één kandidaat met meer goud werd gesteund dan Croesus, dus het was niet eens een wedstrijd. In Groot-Brittannië hebben de mensen niet de Labour-regering gekregen waar ze op hoopten te stemmen. En als iemand die op een paar uur rijden van de Amerikaanse grens woont, kan ik alleen maar bidden dat Oranje Hitler niet meer binnenkomt. Of misschien bid ik dat hij doetopdat onze buren in het zuiden niet in een door verkiezingsontkenningen gedreven herhaling van de burgeroorlog terechtkomen. Dus dacht ik dat ik een spel zou spelen waarbij ik in plaats daarvan zelf de opkomst en ondergang van de beschaving zou kunnen regisseren. Als traktatie.
Civilization 6 is een zogenaamde 4X-game. 4X staat voor „EXplore, EXpand, EXploit en EXterminate“, een zin die mijn pedante spellingsgevoeligheden beledigt. Helaas waren de vier 'exe's' waar ik hier veel tijd aan besteedde Exert, Expire, Exclaim en vervolgens Exit vanwege de Execrable gamepad-besturing van dit spel, die net zo intuïtief is als een recept van Heston Blumenthal. Ik raakte de tel kwijt van de keren dat ik de verkeerde eenheid verplaatste, of mijn hersenen bevroor terwijl ik probeerde te onthouden welke knop wat deed. Ik had liever een op gezond verstand gebaseerd besturingssysteem gehad, muis- en toetsenbordondersteuning, of een interface die gebruikmaakt van de kracht van het denken, zoals Elon Musk beweert te hebben.
Mijn frustratie wordt getemperd door de herinnering dat weinig dingen zo vreugdevol zijn als het vinden van een barbarenkamp in een Civilization-spel. Gratis spullen! Jawel! Terwijl ik me door de jaren heen werk, herinnert het intellectueel stevige menu van vooruitgang me eraan dat er veel elegante wegen naar de beschaving zijn. Je leert hoe de wereld zich heeft ontwikkeld, via handelsroutes die wiskundig denken belonen en het bevorderen van je doelen via filantropische diplomatie. Het biedt een reële kans om een spiritueel land van pure vrede en geluk te vormen met bescherming van het milieu.
Maar daarvoor zijn we hier niet, toch? We willen spelen als Alexander de Grote en de wereld zien branden! Maar de besturing zorgt ervoor dat ik per ongeluk de locaties van eenheden verwissel als ik wil aanvallen en – in tegenstelling tot de nog steeds uitstaande Advance Wars op de Game Boy Advance – kan ik pas later in het spel twee zwakke eenheden combineren om een sterke te maken. Dat lijkt mij nul.
Dus schakel ik over naar een niet-gevechts-DLC-scenario: Outback Tycoon, waarbij we ons in Australië vestigen, op zoek naar goud. En schapen. Ik ben dol op dit scenario omdat het maar 50 beurten duurt en vooral gaat over het sturen van ontdekkingsreizigers en hopen dat ze iets leuks vinden voordat de slangen en spinnen ze te pakken krijgen. Het lijkt meer op het openen van een adventskalender dan op het spelen van een videogame. Maar het bevalt mij. Misschien kreeg ik als kind niet genoeg adventskalenders. Of misschien komt het omdat we geen avonturen meer hebben in de echte wereld. Er valt niets meer te ontdekken. Niets om te pionieren. Ik emigreerde in 2009 naar Canada, maar ontdekte dat het hele land al ontdekt was. Dus werd ik een ijverige missionaris en opende ik een cruciale handelsroute: elk jaar vervoer ik Britse mensen hierheen op vakantie om ironie te importeren, en stuur ik Canadezen op bezoek naar mijn aanbevolen plaatsen in Groot-Brittannië, waar ze aankomen met koffers vol passieve agressie. .
Vervolgens probeer ik een nieuw scenario met Halloween-thema uit. Hallo! Als je als Cleopatra speelt, kun je alleen de meest elementaire militaire eenheden hebben… maar die eenheid kan barbaren in zombies veranderen. Yons zombies. En dan kunnen die zombies het maken meer zombies. Voordat je kunt zeggen “hersenzzz'Je verzamelt een leger van ondoden dat groot genoeg is om hele steden te omsingelen en voor je in te nemen. Ik vind het geweldig!
Ik realiseer me dat de rest van de wereld op een gegeven moment straaljagers zal ontwikkelen die mijn zombies gemakkelijk zullen neerhalen, maar zo ver kom ik niet. Na ongeveer 100 beurten is mijn zombieleger zo groot dat het de planeet verstopt. En DDZA (Dominik Diamond's Zombie Army) beweegt zo langzaam, En alleen als individuele eenheden, wat vervelend is. Ook als katholiek denk ik niet dat ik ooit de schuld zal overwinnen van het omsingelen van Vaticaanstad met zombies en hen te laten zien dat Jezus niet de enige was die terugkwam uit de dood.
Dus ik begin het scenario opnieuw en keer terug naar die glorieuze eerste bochten. Mijn eerste krijger, mijn eerste bouwer, mijn eerste gebouwen. Ik begin elke beurt met ze te praten, net zoals ik dat doe met spelers in Championship Manager:
“Goedemorgen Frank, hoe gaat het?”
‘Geweldig, baas. Dit monument is bijna klaar.”
na nieuwsbriefpromotie
'Nou, blijf volhouden, en op een dag zal ik je in de Hangende Tuinen zetten, hè? Goedemorgen Terry, hoe gaat het met jou!”
“Net het Great Barrier Reef ontdekt!”
“Goede tijden! Geef me nog veertig beurten om een boot te maken en ik stuur Frank daarheen om te helpen.'
Maar dan worden ze slechts een van de vele dingen die ik moet verplaatsen. Blijkt de modern de wereld is een verdomd moeilijke plek om te besturen. Misschien is een zombie-apocalyps inderdaad de juiste keuze.
