Aäron Rechter is de beste slagman ter wereld. Over de afgelopen drie seizoenen samen heeft hij een 202 wRC+ behaald. We zijn getuige van een van de beste stukken van welke hitter dan ook in de honkbalgeschiedenis, punt. Het feit dat een speler zo goed als Judge net zoveel kan worstelen als dit 'postseason' (113 wRC+ in 64 slagbeurten) vertelt hoe iemand op elk moment een inzinking kan overkomen, ongeacht zijn talent. Je zou het kunnen toeschrijven aan willekeur, en je hebt waarschijnlijk gelijk, maar willekeur betekent niet dat er geen reden voor is.
Hitters kunnen bijvoorbeeld hun mechanica in de war brengen, soms zonder uitleg. Wanneer dat gebeurt, proberen ze de inefficiëntie aan te pakken en zichzelf weer op het goede spoor te krijgen. Soms is het pech, maar vaak is het mechanica. Die blips kunnen verklaren waarom hitters ups en downs doormaken. En afhankelijk van wie je bent en wat je slagstijl is, kunnen de schommelingen groot zijn.
Tijdens de World Series, wanneer Aäron Boone Toen hem werd gevraagd of hij dacht dat Judge op de plaat drukte, maakte hij een opmerking die bij mij bleef hangen. Boone zei: „… het kan altijd een beetje mechanisch zijn.“ Het is niet helemaal duidelijk of hij dat specifiek voor Judge bedoelde of voor alle hitters, maar hoe dan ook, ik denk dat het de mentaliteit van spelers verlicht wanneer ze door inzinkingen heen werken. Afhankelijk van de vorm of ernst, dwingt het hitters meestal om in de kooi te kruipen om erachter te komen welke aanpassing de beste versie van zichzelf zal ontgrendelen. Vooral bij Judge kunnen mechanische problemen zijn vleermuispad volledig verstoren. Laat mij dat nog wat verder verduidelijken.
Er zijn veel slagstijlen. Jij kunt het type hitter zijn dat de lichaamshoeken een ton varieert om aan de bovenkant van de zone af te vlakken en aan de onderkant steiler te worden. Jij kunt het type zijn dat handiger is met het bereiken van de bal, tot het punt dat je niet meer nadenkt of er veel om geeft hoe de rest van je lichaam in de ruimte beweegt. Of jij kunt het type zijn dat heel vroeg in de swing op een steil vlak stapt om een zeer positieve aanvalshoek te creëren, zowel achter als ver ervoor. Judge is dit derde type hitter, en daarom is hij volledig afhankelijk van het creëren van een vleermuispad dat hem veel ruimte voor fouten geeft op het gebied van timing, in plaats van te vertrouwen op het manipuleren van zijn lichaam om ideaal contact te maken. Zijn A-swing richt zich op het slaan van fastballs naar het midden van het veld – met een diep tot neutraal contactpunt – en het trekken van langzamere worpen door verder naar voren contact te maken. Als zijn mechanismen worden weggegooid, geldt dat ook voor zijn pad, en dat kan een stroomafwaartse impact hebben op zijn geslagen balprofiel, zowel qua hoogte als richting.
Gelukkig voor Judge overkomt hem dit zelden, maar als dat wel het geval is, kunnen de schommelingen drastisch zijn. In de eerste maand van 2024 waren zijn 115 wRC+ in 141 slagbeurten vrijwel identiek aan zijn postseason-cijfer. Van zijn 23 getrokken geslagen ballen in die maand waren er slechts twee (!) vliegenballen. In het postseason overall had hij drie getrokken vliegenballen. Dit is een trend voor hem als hij in de problemen raakt – zijn swing werkt gewoon niet in de optimale richting. De factoren die zijn problemen veroorzaken kunnen variëren, maar vaker wel dan niet is het probleem dat zijn inzinkingen verlengt wanneer deze zich voordoen, mechanisch.
Tijdens Game 5 van de World Series brak de FOX-uitzending twee slechte swings van Judge uit het 'postseason' uit. Deze afbeeldingen onthullen de bron van zijn inzinkingen wanneer deze zich voordoen.
De swingstijl van Judge is volledig gecentreerd rond de manier waarop hij op zijn achterste heup draait. Hij rolt zich erin en draait naar buiten terwijl hij zijn bovenlichaam iets naar achteren kantelt om een steil instappunt te creëren. Het is de reden waarom zijn knuppel zich in een positieve aanvalshoek bevindt gedurende een groot deel van de slagzone (het groene gebied in de tweede afbeelding) en hem in staat stelt zoveel schade aan te richten bij contact, ongeacht zijn timing. Als hij te laat is, zit hij nog in het vliegtuig om de bal te slaan voor een line drive. Als hij vroeg is, bevindt hij zich in een perfecte opwaartse hoek om de bal naar de pull-kant te drijven. En alles daar tussenin werkt ook! Maar de nadruk ligt hier op het begrijpen van zijn inzinkingen, dus laten we daar dieper op ingaan.
In de eerste afbeelding zie je dat de rode en gele pijlen aanvankelijk meer naar achteren dan naar beneden wijzen, wat betekent dat zijn vliegtuig op deze schommel te ver achter zijn lichaam begon. Dit zorgt ervoor dat zijn swing geen positieve aanvalshoek behoudt over het hele voorste deel van de slagzone, waardoor hij in een slechte positie komt om zijn loop om te draaien, ongeacht de pitchsnelheid of het type, en dit leidt tot suboptimaal contact. De tweede swing is een beetje beter, maar hij is nog steeds te veel naar achteren gekanteld, waardoor zijn swing een meer omslachtige route moet nemen voordat hij met een positieve aanvalshoek in de slagzone komt. De timing van een slagman moet perfect zijn om schade aan te richten met dergelijke slagen, omdat zijn knuppel niet zo lang op het ideale plan in de slagzone staat. Deze swings hebben de neiging om ertoe te leiden dat de slagman net onder de worpen komt als hij contact maakt, en dat is wat er met Judge gebeurde. In de play-offs werd Judge 12 keer uitgevangen op 31 geslagen ballen. Het kleinste verschil in de lanceerpositie (hoek van het bovenlichaam en de loop nabij het contactpunt) kan een voldoende grote verandering in de richting van het vleermuispad veroorzaken, wat resulteert in hoge vliegballen in plaats van homeruns en dubbels. Hier zijn een paar clips om een visuele referentie te geven van hoe sommige van die schommels eruit zagen:
Je kunt tijdens deze schommelingen zien hoeveel hij naar achteren leunt of naar het slagperk van de andere slagman valt. Dat is waar de mechanische inefficiëntie die het vleermuispad beïnvloedt, in het spel komt. Nogmaals, de richting waarin hij rond zijn achterste heup draait, is van cruciaal belang. De mogelijke oplossing hier is om de opstelling van zijn basis te veranderen of dezelfde opstelling te behouden terwijl hij een andere beweging uitvoert (met de handen, schouders, enz.). Judge sloot zijn standpunt uiteindelijk een beetje af na Game 3 – zoals Tom Verducci vermeldde in de uitzending van Game 5 – en vanaf dat moment begon hij de zaken een beetje om te draaien. Opvallend is dat dit eigenlijk precies dezelfde verandering is die hij heeft doorgevoerd na zijn strijd in april.
Wanneer u rond de achterste heup draait, moet de voorkant van uw lichaam een positie behouden die ervoor zorgt dat uw bovenlichaam niet te veel kantelt. Wanneer u begint met een open houding, moet u naar een positie lopen waarin u het juiste evenwichtspunt in uw achterste heup kunt bereiken. Het is vrij gemakkelijk om dit te voelen. Als u opstaat en probeert naar uw achterste heup te draaien met uw voorste voet open, kunt u omvallen omdat uw lichaam niet in een goede positie verkeert om een evenwichtspunt te bereiken. Doe hetzelfde terwijl je voorste voet neutraal of gesloten is, en je zult een sterkere verbinding hebben met je voeten met de grond. In het geval van Judge schreed hij niet tot het punt waarop hij dat evenwicht had bereikt, en zijn richting werd verlegd, wat leidde tot een vleermuispad dat niet de hele zone besloeg. En zelfs als dat zo was, leidden zijn knuppelhoeken tot suboptimaal contact.
En voor alle duidelijkheid: dit is niet alleen iets voor Judge. Er zijn een aantal hitters die veel kracht en mobiliteit in hun achterste heup hebben en in een vergelijkbare steile opwaartse hoek zwaaien. Die hitters zullen soortgelijke fluctuaties zien, hoewel hun hoogtepunten natuurlijk lang niet zo hoog zijn.
Als managers en slagcoaches dingen zeggen als 'hij is dichtbij' of 'hij heeft gelijk', komt dat omdat ze een idee hebben van hoe de swings van hun spelers werken en weten wanneer ze nog maar een kleine aanpassing verwijderd zijn. Het zou één ding zijn als Judge een grounder naar de rechterkant zou slaan of pull-side grounders zou hakken, maar in plaats daarvan leken zijn play-off-ellende bijna identiek aan andere inzinkingen in zijn carrière. Toen hij zijn aanpassing doorvoerde, klikte het allemaal. Helaas voor de Yankees gebeurde die oplossing terwijl ze drie wedstrijden achter stonden in de World Series.
