Bij verdere inspectie van de beelden begon Lakshan enkele overeenkomsten te identificeren tussen zijn vrienden en het bestaan van de vossen. Tussen beide observeerde hij “de subtiliteiten van vriendschap en eenzaamheid, rust en spel, jeugd en ouder worden, dag en nacht”. Om deze symbiose van bewoners, maar ook het verstrijken van de tijd en seizoenen, echt te versterken, combineerde Lakshan beelden met elkaar. Op één afbeelding kijkt een vos in de verte, terwijl zijn aandacht door iets wordt getrokken, en in de afbeelding hieronder is een figuur te zien die deze pose lijkt na te bootsen, maar met een koffiekopje in de hand. In een andere mengt een groep vrienden zich in de zon, en in een andere zit een groep vossen bij elkaar, bijna alsof ze in gesprek zijn. Een paar combinaties zijn echter aangenaam voor de esthetiek. Zoals het beeld dat 's nachts is genomen van twee figuren die een sigaret aansteken, in het onderstaande beeld nagebootst door de glanzende ogen van een paar vossen die de camera in de ogen staren.
Zelfs als we ons er misschien niet van bewust zijn, delen we dezelfde ruimte, hetzelfde podium als wilde dieren; zoals schepen (of soorten) die 's nachts passeren. “Een gedeelde privéruimte – de tuin – wordt een plek waar je alles wat zich buiten de heklijn afspeelt achter je kunt laten, vooral in het stedelijke complex dat het huidige Londen is”, zegt Lakshan. Foxland is een welkome herinnering – of reflectie – over de aard van ons bestaan, een bestaan dat zich niet in een vacuüm bevindt, maar in plaats daarvan omringd wordt door andere wezens en wezens die levens leiden die misschien niet altijd volledig te onderscheiden zijn van het onze.
