Bloedkind. Scènes uit een symbioseis het derde project van de Fondazione Spazio Vitale, die in oktober haar eerste jubileum viert. De Foundation is een non-profitorganisatie die de relatie tussen mens en technologie bestudeert door middel van kritisch onderzoek en artistieke praktijk. De curator van de ruimte, Domenico Quarantais een hedendaagse kunstcriticus en curator, wiens onderzoek zich richtte op de impact van de huidige techno-sociale ontwikkelingen op de kunst, met een specifieke focus op kunst in genetwerkte ruimtes, van internet tot virtuele werelden.
Het project zet het onderzoek voort en nodigt ons uit om na te denken over wat de symbiose tussen mens en technologie kan zijn: in het verhaal van de tentoonstelling is het 'bloedkind' de mens die zal komen als gevolg van deze relaties. De tentoonstelling presenteert werken van vier internationale kunstenaars – Ivana Bašić, Lynn Hershman Leeson, Oliver Laric en Sahej Rahalen vergelijkt hun standpunten: zwakheden onderzoeken, zich verdiepen in de redenen voor ongemak, maar ook perspectieven voor genezing voorstellen, proberen het evenwicht tussen de twee actoren te herstellen en een weg naar harmonieus samenleven te vinden.
Bloedkind. Scènes uit een symbiose, Fondazione Spazio Vitale
1. Lynn Hershman LeesonLogica verlamt het hart, 2022. Video-installatie, 12,00 min. Met dank aan de kunstenaar, Bridget Donahue NYC, Altman Siegel SF, Wouters Gallery Brussel.
2. Sahej RahalDruj, 2021. AI-programma, interactieve installatie. Met dank aan de kunstenaar.
3. Oliver LaricExoskelet, 2022. Video, 3,12 min, lus. Met dank aan Tanya Leighton, Berlijn
In de 21e eeuw is het concept van de werkelijkheid steeds moeilijker te definiëren, en het is zelfs nog moeilijker te definiëren in welke van de realiteiten – reëel of virtueel – we het meest vertegenwoordigd zijn. Onze gezichten en lichamen zijn al lang gescand, en soms worden hun vorm en uiterlijk meer aanwezig in de weerspiegeling van het scherm dan in de spiegel.
Dit leidt tot gevoelens van derealisatie, voortdurende ontkoppeling en angst. Het lichaam lijdt onvermijdelijk onder deze schijnbare marginalisering, deze reductie tot slechts een substraat en bron van informatie: volgens de filosoof Federico Campagna is een mens, ‘gemuteerd, in stukken gescheurd en vastgeketend aan de molensteen van informatie, net als ieder ander bestaand wezen, kan alleen maar schreeuwen van de pijn'.
Sahej Rahal, Druj2021. AI-programma, interactieve installatie. Met dank aan de kunstenaar.
Maar kunnen wij en technologie organisch naast elkaar bestaan? De curator van de tentoonstelling, Domenico Quaranta, verwijst naar het onderzoek van de informatietheoreticus Giuseppe O. Longo, die de term introduceert homo technologisch. Volgens Longo is de relatie tussen mens en technologie symbiotisch homo technologischdie voortkomt uit deze relatie en co-evolutie is een symbiont. In deze context is ongemak een gevolg van de 'groeiende onbalans tussen de biologische en technologische delen van de symbiont'.
Het meest interessante aspect van de symbiotische metafoor is dat deze deze onevenwichtigheid niet ontkent, maar suggereert dat we deze vanuit een finalistisch perspectief benaderen. Longo nodigt ons uit om te anticiperen op verdere ontwikkelingen in de relatie en na te denken over welke stappen nodig zijn om een functionele en constructieve relatie op te bouwen waarin wij als gastheer de grens moeten stellen.
1. Oliver Laric, Liggende pan2021. SLS Nylon, SLA hars, acrylverf, aluminium voet 145,7×151,7×83,7 cm. Oplage van 6 + 2 AP. Met dank aan Tanya Leighton, Berlijn.
2. Ivana Bašić,Ik heb het gevoel dat dit allemaal oud en verloren is. Ik had het niets aangeraakt, en niets was levend en vochtig #22022. Wit albast, was, koper, druk, aardingsstaven, roestvrij staal, 66×47×19,5 cm. Met dank aan Francesca Minini, Milaan.
Bloedkind. Scènes uit een symbiosebevat werken van Ivana Bašić, Lynn Hershman Leeson, Oliver Laric en Sahej Rahal die mogelijke ontwikkelingen in de relatie tussen het biologische en technologische vertegenwoordigen.
Het eerste wat we de ruimte zien binnenlopen zijn twee felverlichte schermen voor ons met videokunstwerken van Sahej Rahal (Druj, 2021) en Oliver Laric (Exoskeleton, 2022). Sahej Rahal woont en werkt in Mumbai. Hij is een verhalenverteller die feit en fictie met elkaar verweeft om tegenmythologieën te creëren die verhalen die het heden vormgeven, ondervragen. In de context van zijn werk maakt ‘Druj’ – vernoemd naar een Iraanse godheid die sluwheid verpersoonlijkt – deel uit van een doorlopende reeks simulaties of biomen, waarin het gedrag van een of meer levende wezens wordt bepaald door geluid. In het werk reageert het wezen op de audio-input van buitenaf, op de stem of geluiden van de kijker, en verandert van vorm als reactie op de geluiden.
De tentoonstelling toont ook zijn werk “DMT” (Distributed Mind Test, 2024) – een coöperatief multiplayerspel waarin je kunt spelen en getransporteerd kunt worden naar een post-apocalyptische wereld, bestuurd door kunstmatige intelligentie, waar mensen overleven in de vorm van sporen en herinneringen.
Oliver Laric, Liggende pan2021. SLS Nylon, SLA hars, acrylverf, aluminium voet 145,7×151,7×83,7 cm. Oplage van 6 + 2 AP. Met dank aan Tanya Leighton, Berlijn.
Oliver Laric's video „Exoskeleton“ bevraagt de grenzen tussen organisch en anorganisch, natuurlijk en kunstmatig, geometrisch en biomorf, en keert terug naar zijn sculptuur „Reclining Pan“. Zoon van Hermes, torso van een man en benen van een geit, god van de bossen en graslanden is Pan de hybride bij uitstek, en het is niet verwonderlijk dat zijn figuur een prominente rol heeft gespeeld in de sculpturale canon van Oliver Laric, die er al jaren op uit is de beelden van de traditie terug te brengen naar het publieke domein en hun ononderbroken beelden te herinterpreteren. stroom en evolutie door te experimenteren met de materialen en productieprocessen van rapid prototyping.
Lynn Hershman LeesonLogica verlamt het hart, 2022. Video-installatie, 12,00 min. Met dank aan de kunstenaar, Bridget Donahue NYC, Altman Siegel SF, Wouters Gallery Brussel.
Video-installatie ‘Logic Paralyzes the Heart’ van Lynn Hershman Leeson werd gemaakt voor de Biënnale van Venetië ‘The Milk of Dreams’ (2022) en laat ons kennismaken met Cyborg #1, gespeeld door Joan Chen, die de geschiedenis van AI en zijn wortels in de technologieën van oorlogvoering en surveillance om tot een optimistische voorspelling te komen van het naast elkaar bestaan van mensen en cyborgs. De monoloog is het resultaat van een samenwerking tussen Leeson en een ChatGPT3 die is getraind op techno-utopische teksten.
Lynn Hershman Leeson is de nieuwe-mediapionier, kunstenaar en filmmaker die de afgelopen vijf decennia onderzoek heeft gedaan naar de relaties tussen mens en technologie, identiteit, surveillance en het gebruik van media als instrument van empowerment tegen censuur en politieke repressie. Op de ondergrondse verdieping van de Fondazione Spazio Vitale kun je ook haar “Teknolust” (2002) bekijken – een feministische en bijtende speelfilm, waarin bio-ingenieur Rosetta Stone (Tilda Swinton) drie cyborgklonen van zichzelf maakt, geanimeerd door kunstmatige intelligentie, die ironisch genoeg verbeeldt de vormen van co-existentie – en wederzijdse afhankelijkheid – tussen mens en machine.
Ivana Bašić, Zeker mijn licht, de grond is verdwenen2018. Was, roze albast, geblazen glas, adem, stof, gewicht, olieverf, druk, roestvrij staal, 139,7 x 228,6 x 152,4 cm. Met dank aan Francesca Minini, Milaan.
Tegenover het scherm met de film zien we het hoogtepunt van de tentoonstelling en een letterlijke symbiont van mens en technologie, – een buitenaards beeldhouwwerk van Ivana Bašić “Belay My Light, de grond is verdwenen” (2018)van was, albast, glas en staal, waarvan de realiteit en de tastbaarheid ons even doen twijfelen aan de realiteit van het heden. Als we het werk van Ivana Bašić observeren, herkennen we de mens net genoeg om empathie te voelen. Zoals ze in een interview zei: “Ik probeer een heel delicaat evenwicht te vinden, waarbij je je niet terugtrekt, maar je laat meeslepen om met een soort tedere nieuwsgierigheid naar het onbekende te kijken – en de ander in jezelf herkent.”
De titel van de tentoonstelling verwijst naar het korte verhaal van de Amerikaanse schrijver Octavia L. Butler Bloodchild (1984) waarin een groep mensen op een buitenaardse planeet landde en een opofferingsalliantie moest opbouwen met een buitenaardse soort, die echter beide hielp overleven. op een vijandige plaats. Volgens Butler gaat dit verhaal, ondanks de interpretaties van sommige critici, niet over slavernij, maar over een liefdevolle symbiotische relatie tussen twee heel verschillende soorten.
De ontwikkeling van technologieën is onvermijdelijk, dus het bouwen van een Een liefdevolle symbiotische relatie zou leuk zijn.Zoals Domenico Quaranta opmerkt: “de uitdaging waar we voor staan is tenslotte dezelfde uitdaging waar we tegenaan zijn gegaan sinds we voor het eerst van een ding een instrument maakten”.
Lynn Hershman Leeson, Teknolust2002. Film, 83,00 min. Met dank aan de kunstenaar, Bridget Donahue NYC, Altman Siegel SF, Wouters Gallery Brussel, Hotwire Productions LLC.
Een must see tijdens Art Verona, dat plaatsvindt van 11 t/m 13 oktober.
Fondazione Spazio Vitale
Via San Vitale 5 – Verona
Tekst en fotografie: Sofia Guzzo @sophia.guzzo
