Op de aflevering van Code Switch van deze weekspraken we met een jonge vrouw die op de verkiezingsdag dit te zeggen had: „Ik walg van het bloed dat ik in mijn aderen draag, omdat ik familie ben van deze mensen.“ Met ‘deze mensen’ verwees ze naar haar familieleden die een presidentskandidaat hadden gesteund die zij weerzinwekkend vond. Ze zei verder dat om genoemde kandidaat te steunen, „je op het volgende niveau dom of op het volgende niveau kwaadaardig moet zijn.“
En kijk – homegirl nam duidelijk geen blad voor de mond. Maar eerlijk gezegd verrasten ze mij niet. Omdat deze woorden een gevoel weerspiegelen dat ik al jaren hoor herhalen de pijn en de enorme frustratie bij het zien van de mensen van wie je houdt, beslissingen nemen die je haat.
Dus wat doe je daaraan? Het is een vraag waar veel mensen mee worstelen, vooral nu de feestdagen dichterbij komen. Hoe moeten we het vooruitzicht van het breken van brood benaderen – of niet – met mensen wier overtuigingen of daden soms de kern lijken te raken van wat wij geloven dat juist en goed is?
(Noot van de redactie: dit is een fragment uit dat van Code Switch De hele nacht op nieuwsbrief. Dat kan meld je hier aan.)
Er zijn veel benaderingen, waarvan we er enkele al eerder hebben besproken. En ik denk dat het vanzelfsprekend moet zijn dat het oké is meld u af voor ruimtes waar u zich onveilig of ongemakkelijk voelt. (Het is nog maar twee weken voordat Thanksgiving begint – dat is genoeg tijd om jezelf uit te nodigen voor de potluck van neef Jan.)
Maar als jij Doen Als u besluit deel te nemen aan een evenement waar u nauw samenwerkt met iemand met wie u het zeer oneens bent, is het de moeite waard om een paar dingen te onthouden:
1. Je hoeft niemand als uiteindelijk goed of slecht te bestempelen. In haar nieuwe boek, Praat je nog steeds met oma?, auteur Britt Baron schrijft: ‘We proberen altijd een wereld te creëren waarin helden en schurken zijn, goed en kwaad, goed en fout, en waar wij de helden kunnen zijn, waar we goed en gelijk kunnen hebben. Mensen houden van categorieën, kaders en strakke lijnen. .“ Maar mensen zijn ingewikkelden het is belangrijk om dat te erkennen. Vooral als je nog enige hoop hebt op ooit iemand ervan overtuigen zijn of haar overtuiging te veranderen (of overtuigd zijn om de jouwe te veranderen.)
2. Je hoeft de werkelijkheid ook niet te negeren – of te vergeven. In een gesprek op de pod een paar jaar geleden, auteur Ashley C. Ford verwierp dit valse binaire getal. Ze zei: „Ik kan beslissen hoe ik door de realiteit wil bewegen. Ik kan beslissen hoe ik op de realiteit wil reageren. Maar ik denk dat het belangrijkste is dat ik gewoon accepteren realiteit.“ En ze stelde deze reeks vragen: „Wat ga je dagelijks doen terwijl je leeft? Ga je op een plek wonen waar je de realiteit ontkent en bij jezelf denkt: ik hou van deze persoon, maar alleen omdat ik ervoor kies te vergeten dat hij vreselijke en gruwelijke dingen heeft gedaan? Of zeg ik dat dit de realiteit is? Dit is wat het is, en ik hou van je. En wat je hebt gedaan… dat kan ik je niet vergeven, en ik zal het ook nooit proberen.'
3. Je hoeft je menselijkheid niet te ontkennen. In tijden van diepe politieke verdeeldheid is er vaak druk op mensen – vooral gemarginaliseerde mensen – om hun verschillen opzij te zetten ter wille van een zogenaamd hoger ideaal, zoals ‘eenheid’ of ‘beleefdheid’. Op die momenten is het de moeite waard om de eeuwige woorden van James Baldwin: „We kunnen het oneens zijn en nog steeds van elkaar houden, tenzij jouw meningsverschil geworteld is in mijn onderdrukking en ontkenning van mijn menselijkheid en bestaansrecht.“ En nogmaals: als dat de dynamiek is, voel je dan vrij om die dinerplannen te annuleren en in plaats daarvan je ene kostbare leven door te brengen mensen die geloven dat je leven kostbaar is.
Dit verhaal is geschreven door Leah Donnella en geredigeerd door Courtney Stein.
