Waar gaan straaljagers heen als ze niet meer vliegen? Wat gebeurt er met zeecontainers als ze niet meer bruikbaar zijn voor vracht? Het antwoord is voor de meesten van ons onzichtbaar, maar voor Cassio Vasconcellosverlaten treinen, vliegtuigen en auto's zijn nog lang niet vergeten.
Al meer dan vier decennia is de kunstenaar uit São Paulo gefascineerd door de relatie tussen mens en landschap. Door de jaren heen heeft zijn werk dramatische indrukken vastgelegd van uitgestrekte steden over de hele wereld, vaak vanuit de lucht, wat aanleiding gaf tot een doorlopende serie genaamd Collectieven dat details van stedelijke infrastructuur zoals snelwegen en parkeerterreinen condenseert tot uitgestrekte, overal composities.
Collectieven 2, waartoe deze beelden behoren, concentreert zich uitsluitend op de betoverende – en verbijsterende – hoeveelheid afgedankte voertuigen en metaal die voor onbepaalde tijd op onopvallende plaatsen geparkeerd staan. Vasconcellos put uit tienduizenden luchtfoto's die hij heeft gemaakt van autokerkhoven, schroothopen, vliegtuigkerkhoven en stortplaatsen om opmerkelijke, grootschalige composietbeelden te creëren.
De kunstenaar heeft alle autokerkhoven rond São Paulo in kaart gebracht, plus nog veel meer in de buurt van de Braziliaanse steden Cubatão, Santos en Rio de Janeiro. Hij heeft ook gedocumenteerd woestijnlandschappen in de VS die dienen als laatste rustplaatsen voor commerciële vliegtuigen en militaire vliegtuigen.
'Over' houdt bijvoorbeeld rekening met talloze bijbehorende betekenissen, zoals 'overzicht', 'all-over', 'overdosis' of 'game over'. De titel verwijst niet alleen naar de overdaad aan visuele informatie, maar ook naar de overvloed aan visuele informatie in de hedendaagse samenleving.
“Het zien van een afbeelding als deze maakt duidelijk dat er geen sprake is van ‘weggooien’”, zegt Vasconcellos in een video over ‘OVER’, die hem ongeveer een jaar en drie maanden kostte. “Deze hoeveelheid dingen die in het werk zitten… ze zijn daarbuiten”, voegt hij eraan toe. “Ik heb ze gewoon bij elkaar gezet.”
“Deze foto’s zien er misschien uit als post-apocalyptische scenario’s, maar ze zouden onze toekomst kunnen zijn”, zegt de kunstenaar in een verklaring. “We moeten nog leren dat we, door dingen weg te gooien en uit het zicht te halen, ze niet maken
verdwijnen. In feite blijven ze ergens anders bestaan en overleven ze ons het meest
van die tijd.”
Vasconcellos verwijdert individuele zeecontainers, vrachtwagens, afvalcontainers en stapels afval in een nauwgezet en tijdrovend digitaal proces. Hij herhaalt nooit een element in een compositie, en elk stuk is zo geschaald en gesitueerd dat de schaduwen in één lijn liggen met de richting van het licht. Vervolgens voegt hij stof en vuil toe aan de oppervlakken, waarbij hij tegelijkertijd de patina van de tijd en een griezelig gevoel van tijdloosheid benadrukt.
Zonder mensen beschrijven de beelden van Vasconcellos niettemin de menselijke voorliefde om te produceren, consumeren en terzijde te schuiven. „Het is een beetje onzin, want er zijn wel paden, maar je begrijpt niet echt hoe een persoon of een auto daar in kan komen – of eruit kan komen“, zegt Vasconcellos. “Het is een mogelijke wereld, maar tegelijkertijd een absurde wereld.”
Vasconcellos wordt vertegenwoordigd door Nara Roesler-galerijen je kunt meer van zijn werk op de zijne bekijken website En Instagram.
