Er zijn genoeg games beschikbaar als je jezelf wilt kalmeren in stressvolle tijden. Het geheel subgenre voor gezellige games is op dat idee gebouwd, en zelfs in games gericht op intense actie of verschrikkinger is catharsis te vinden in het vechten voor je leven. Maar in plaats van al deze dingen, ben ik hier om je te vertellen waarom je een spel zou moeten spelen waarbij je je absoluut rotzooi voelt.
Alles wat er gebeurt in ontwikkelaar Wrong Organ's Mondwater is jouw schuld. Je allereerste actie in het spel is het laten crashen van het ruimteschip waarop je je bevindt. Voordat je een personage tegenkomt of iets leert over het verhaal van de game, krijg je een first-person zicht op een cockpit, met een scherm dat je waarschuwt voor een naderende asteroïde die van je rechterkant raast. De enige optie die het spel biedt, is om je op de naderende dreiging te richten en vervolgens de automatische piloot van het schip uit te schakelen om ervoor te zorgen dat je het raakt.
Mondwater is niet gemakkelijk te verteren, maar het is de moeite waard om je avond voor te verpesten.
Vanaf dat moment wisselt je gezichtspunt tussen de kapitein van het schip, Curly, die de gebeurtenissen vóór de crash speelt, en zijn onderbevelhebber, Jimmy, om te zien wat er na de crash gebeurt. Dat komt omdat Curly na de crash vreselijk gewond in de cockpit werd aangetroffen en nu niet meer kan bewegen of praten. Door deze niet-lineaire structuur leer je wat leidde tot de zelfvernietigende opening van het spel en wat er daarna met de bemanning gebeurt – en beide antwoorden zijn erger dan je ooit zou verwachten.
De grootste horrorspellen hebben de neiging zich op monsters te concentreren. Of je nu tegen zombies (of aan zombies grenzende wezens) vecht in Resident Evil en Signalis of wegrennen van een xenomorf in Buitenaards wezen: isolatieUitzoeken hoe je je onmenselijke vijanden kunt overleven of zelfs verslaan, is een belangrijk onderdeel van de meeste horrorspellen. Mondwater houdt zich ook bezig met monsters, maar in dit geval zijn de monsters menselijk en kun je niet ontsnappen of ze verslaan.
Het geheel van Mondwater speelt zich af in een paar kleine gangen van je schip, de Tulpar, die in wezen een langeafstandsvrachtwagen in de ruimte is. Na de crash blijft een groot deel van het vaartuig ontoegankelijk en zoekt de vijfkoppige bemanning hun toevlucht in de weinige overgebleven kamers terwijl ze proberen te overleven. Het grootste deel van de twee uur durende looptijd wordt besteed aan het praten met andere personages en het oplossen van extreem lichte puzzels, met slechts een paar voorbeelden van meer gecompliceerde mechanica (die vaak veel minder bevredigend zijn dan de lopende en pratende stukjes). Dat betekent dat je snel kennis zult maken met de Tulpar en de rest van de bemanning: ingenieurs Swansea en Daisuke en verpleegster Anya.
Mondwater's low-poly-stijl is prachtig – op een misselijkmakende manier.
Verkeerd orgel
Met zijn kleine cast, zijn claustrofobische setting en zijn verhaal dat zich richt op het idee dat de mensen die het dichtst bij je staan het grootste gevaar kunnen vormen, Mondwater doet me het meeste denken aan dat van Stanley Kubrick Het stralende. Het deelt nog een overeenkomst met dat klassieke werk van psychologische horror, in die zin dat isolement – of het nu in een afgelegen hotel of in de leegte van de ruimte is – tot een psychologische inzinking leidt. Terwijl de bemanning van de Tulpar rekening houdt met de mogelijkheid dat ze nooit zullen worden gered, begint hun grip op de realiteit te vervagen. Enkele van de meest opvallende beelden van de game komen in reeksen waarin de fysieke setting wegvalt, waardoor jij en je personage verzanden in visioenen die zowel gruwelijk als mooi zijn.
Maar de kern van MondwaterDe gruwel van de film zit niet in deze fantastische sequenties, maar in de alledaagse realiteit ervan. Vóór de crash leert de bemanning dat dit hun laatste reis zal zijn, aangezien het bedrijf waarvoor ze werken gaat sluiten. Nog voordat ze gedwongen worden de mogelijkheid onder ogen te zien dat ze in de ruimte omkomen, begint het idee dat ze zonder werk zullen zitten in een wereld die hen minder waardeert dan de winsten van hun schip, ervoor te zorgen dat de bemanning zich tegen elkaar begint te keren. En wanneer het mysterie van wat de crash werkelijk heeft veroorzaakt wordt onthuld, komt het even dichtbij huis, niet geworteld in de sciencefictionsetting van de game of het realiteitsbrekende uitgangspunt, maar in een gruwelijke daad van wreedheid onder de bemanning.
Vol verontrustende beelden en doordrenkt van een gevoel van angst, Mondwater is geen gemakkelijk spel om doorheen te komen. Zelfs het bereiken van het einde is geen opluchting, want alles wat je zojuist hebt meegemaakt, zal je tot ver na de finale bijblijven. Het is absoluut geen spel voor iedereen, maar als je de ellende ervan kunt verdragen, is het zeker de moeite waard om een van de meest angstaanjagende horrorvideogames tot nu toe te ervaren.
