Dit is een haasttranscriptie. De kopie heeft mogelijk niet de definitieve vorm.
AMJ GOEDMAN: Dit is Democratie nu!democratienow.org, “Oorlog, vrede en het presidentschap.” Ik ben Amy Goodman.
Zondag kwamen hier in New York City ruim 2.000 mensen bijeen in de historische Riverside Church voor een discussie over Amerika en de oorlog tegen Palestina. Het werd georganiseerd door het Palestine Festival of Literature, oftewel PalFest. De kerk, Riverside, waar Dr. Martin Luther King Jr. zijn toespraak hield op 4 april 1967, een jaar tot de dag voordat hij werd vermoord.
Op het evenement gisteren waren verschillende sprekers aanwezig, waaronder de Palestijnse mensenrechtenadvocaat Noura Erakat, een professor aan de Rutgers Universiteit, auteur van Gerechtigheid voor sommigen: recht en de kwestie Palestina. Een andere panellid was Keeanga-Yamahtta Taylor, hoogleraar Afro-Amerikaanse studies aan de Princeton University en schrijver bij De New Yorker tijdschrift. Je kunt onze zien interview met professor Yamahtta Taylor vorige week op democratienow.org.
Binnen een minuut horen we mensenrechtenadvocaat Noura Erakat. Ze werd geïntroduceerd door de moderator en auteur Ta-Nehisi Coates. Zijn nieuwe boek, De boodschaponder meer over een bezoek dat hij bracht aan de bezette Westelijke Jordaanoever en Israël, georganiseerd door leden van PalFest, de sponsors van het evenement van gisteren. Dit is wat hij te zeggen had.
TA-NEHISI JASSEN: Als ik eraan denk om hier te zijn, denk ik aan voorouders. En ik denk dat het verkeerd zou zijn als ik dat niet deed, als we niet verder zouden gaan zonder dat te erkennen. Allereerst kreeg ik, toen ik hier kwam, te horen dat hier de begrafenis van Edward Said was. En dus is het ongelooflijk toepasselijk om hier op dit moment te zijn.
Het tweede waar Yasmin en ik over spraken en waar we al een jaar over praten, zelfs toen we het andere evenement eerder hadden gedaan, was het feit dat dit ook de plaats was waar Martin Luther King opstond tegen de oorlog in Vietnam en zo moedig. En ik wil erkennen dat in zijn tijd, toen hij dat deed, veel mensen niet applaudisseerden. Ik wil erkennen dat er veel mensen waren die hij als zijn bondgenoten beschouwde en die hem verlieten.
NOURA ERAKAT: Klinkt bekend.
TA-NEHISI JASSEN: Ja, ja, ja, ja. Daarom vind ik het heel toepasselijk, toch?
KEEANGA–YAMAHTTA TAYLOR: Absoluut.
TA-NEHISI JASSEN: Die er bij hem op aandrong te zwijgen terwijl er bommen op hulpeloze mensen werden gegooid. En dat deed hij niet. En dus, denk ik, is dat in die geest de geest waarin we ons gesprek voortzetten.
KEEANGA–YAMAHTTA TAYLOR: Ja.
TA-NEHISI JASSEN: We gaan vandaag veel over theorie praten, niet dat theorie er niet toe doet, maar ik denk wel dat het belangrijk voor ons is om ons te baseren op de realiteit van wat er op dit moment aan de hand is.
En Noura, als je even de tijd voor ons zou willen nemen en zou willen spreken over de aanhoudende genocide, de pijn, het verloren leven, eerlijk gezegd, de rol die wij als Amerikanen daarin spelen? Als u even de tijd wilt nemen om ons te aarden, zodat we het niet vergeten, zodat we niet, weet u, helemaal hierheen zijn?
NOURA ERAKAT: Bedankt. Bedankt, Ta-Nehisi. Bedankt, Keeanga en nogmaals aan dit publiek. Bedankt dat jullie gezamenlijk een toevluchtsoord zijn komen zoeken.
Ik denk dat dit een punt van zorg was, na meer dan een jaar kijken naar de slachting van baby's – dit in wezen een oorlog tegen kinderen is en blijft in een belegerd gebied waar 50% van de bevolking uit kinderen bestaat, dus zelfs voordat er een bom is gevallen , het is een oorlog tegen kinderen – dat het heel gemakkelijk is om vervolgens naar het theoretische stuk te gaan om het te begrijpen. In deze fase willen we er inzicht in krijgen. En wat verloren gaat, is wat er gebeurt.
En dus waardeerde ik – volledige transparantie: Ta-Nehisi vroeg me dit te doen, vlak voor deze gebeurtenis. Dus ik dacht dat de juiste manier om dit te doen was om getuigenissen vanaf de grond voor te lezen van een collega, van een collega die – die in Gaza, die aan het vertellen is, vanaf 06.00 uur vanmorgen. Een van zijn collega's werd wakker toen hij 32 leden van zijn familie zag die in Jabaliya waren vermoord. En Jabaliya ligt in het noorden, dat nu onder een nog heviger beleg staat en een campagne van uitroeiing en etnische zuivering voert. Wat hij schrijft als hij om zes uur 's ochtends wakker wordt en ziet dat zijn familie is afgeslacht, is, citeer: “Ik woon meters bij hen vandaan. Het is een kwestie van geluk. Ik wou dat ik samen met hen stierf. Noch mijn hart, noch mijn geest kan dit tolereren, mijn oom, zijn vrouw en drie zonen, kleinzonen en dochters zijn allemaal verwijderd. Hij verloor eerder dit jaar ook zijn broer.
En omdat we op dit moment goed hebben opgelet, wat belangrijk is om te gronden, zijn we op dag 400 van de genocide, maar ook op dag 36 van de belegering van het noorden. En de belegering van het noorden is een verscherping van de belegering die al bestond, toch? En het is een belegering die zelfs dateert van vóór het begin van deze campagne, deze genocidale campagne. Het is een belegering die op zijn vroegst sinds 2006 plaatsvindt, waarbij gedacht wordt aan een landbelegering en een zeeblokkade. Maar als je teruggaat naar 1993, toen Gaza voor het eerst werd afgebakend door prikkeldraad als een manier om zich voor te bereiden op vrede, is de ironie dat de voorbereiding op vrede een programma was om de Gazastrook te isoleren en te scheiden van de rest van de Palestijnse kwestie. en om het het Palestijnse staatje te noemen en de Westelijke Jordaanoever nooit over te laten aan onderhandelingen, maar het werd gedaan in de taal van de vrede, zodat deze dubbelspraak voortduurt.
Maar nu zijn we hier, van deze – en 36 dagen van deze specifieke campagne. En we kregen de eerste indicatie ervan op dag zes van deze genocide, toen er een bevel was om het noorden te evacueren tot onder de Wadi Gaza-lijn, toch? De grens die, als u zich nog herinnert, het bevel was toen 1,1 miljoen Palestijnen – dat is meer dan de helft van de belegerde bevolking – het bevel kregen het noorden te verlaten tot onder de Wadi Gaza-lijn. Maar houd er rekening mee dat die verwijdering een doodvonnis was, zoals de Wereldgezondheidsorganisatie het een doodvonnis noemde. Hoe verwijder je het onbeweeglijke? Hoe dwing je zieken om te reizen? En degenen die het risico namen en reisden, werden het doelwit van de humanitaire lijnen die hen waren opgelegd, wat ons op dag zes duidelijk maakte dat er geen veilige wijk zou zijn, dat dit een genocidecampagne was. En het is de reden waarom Holocaust-onderzoeker Raz Segal de volgende dag publiceerde in Joodse stromingen“Dit is een schoolvoorbeeld van genocide”, toch?
En daarom 800 TWAIL wetenschappers, derdewereldbenaderingen van wetenschappers op het gebied van internationaal recht – als mensen mij internationaal recht noemen, is de constante vraag die ik krijg: hoe geloof je nog steeds in de wet? En ik heb zoiets van, ik ben een TWAIL geleerde. Wij hebben er nooit in geloofd. We hebben jullie verteld dat het een bron en een plaats van onderdrukking en koloniale overheersing is. Mijn boek probeert dat te zeggen en aan te tonen hoe we, ondanks deze koloniale structuur, deze kunnen gebruiken voor emancipatorische doeleinden, onder welke omstandigheden, toch? Gebruik het wanneer het ons uitkomt. Laat het achterwege als dat niet het geval is. Creëer nieuwe wetten wanneer we kunnen. Het is een hulpmiddel. Het is niet het woord van God. Het is niet heilig. Het is onderhevig aan verandering en aan verandering door ons. Die 800 dus TWAIL geleerden die dat weten, zeiden: dit is genocide. Dit was allemaal in de eerste week, allemaal in de eerste week.
En nu horen we iets dat bekend staat als het Generaal Plan. Het Generaal Plan, dat de formule is voor de uitroeiing van het noorden, liet de in totaal 400.000 Palestijnen in het noorden achter, waarvan 100.000 vooral in het gebied dat nu gemarkeerd is voor etnische zuivering. Het Generaal Plan is het geesteskind van Generaal Giora. Wat is zijn voornaam? Giora Eiland. Giora Eiland, die dit plan voorstelt. Giora Eiland was begin jaren 2000 ook de architect van het Eilandplan, dat concurreerde met het plan van Ariel Sharon voor eenzijdige terugtrekking en terugtrekking, dat bestond uit de terugtrekking van Israëlische kolonisten en de terugtrekking van militaire installaties, maar ook uit het voortzetten van de bezetting van Gaza. Dat Eilandplan begin jaren 2000 was bedoeld om heel Gaza etnisch te zuiveren tot in de Sinaï, toch? Dus het idee dat hij nu is – en trouwens, Mevrouw Masr – dus, dankzij, weet je, onze partners bij Mevrouw Masr – hebben, mooi en grondig geschreven over het Eilandplan.
Maar je hebt de afbakening van Gaza uit 1993 ter voorbereiding op vrede. Je hebt het Eilandplan van het jaar 2000. Je hebt het evacuatiebevel van 12 oktober, dat een doodvonnis werd genoemd. Sinds dag zeven hoor je dat dit genocide is. Je hebt nu het Generaalsplan.
We hebben een jaar, meer dan een jaar, getuigenis afgelegd van wat – weet je, het is mijn taak en die van andere mensen geweest om te belichten wat niet zichtbaar is, wat verduisterd is. Ze hebben het voor ons verlicht. Op dit moment gaat het er niet om dat wij u vertellen wat u tussen de regels door moet lezen. Het gaat letterlijk over wat ze niet willen horen, niet over wat niet onthuld wordt, want ze vertellen het ons, ze hebben het ons laten zien, het is duidelijk, ze verdedigen het. Ze noemen het zelfverdediging, en ze noemen de voltooiing van de Nakba het recht om te voltooien. Dus het is minder verwarrend, toch? En nu wordt het meer een strijd om het verhaal: naar wie wil je luisteren?
AMJ GOEDMAN: Noura Erakat, professor aan de Rutgers Universiteit, auteur van Gerechtigheid voor sommigen: recht en de kwestie Palestinadie zondag hier in New York spreekt in de historische Riverside Church tijdens een evenement onder leiding van auteur Ta-Nehisi Coates. Zijn nieuwe boek, De boodschap. Het evenement werd georganiseerd door het Palestine Festival of Literature. Ook in die discussie was Keeanga-Yamahtta Taylor, professor aan de Universiteit van Princeton, aanwezig. Om onze te zien interview met haar, ga naar democratienow.org. Het volgende PalFest-evenement, Palestine Festival of Literature, zal op 20 november in Londen plaatsvinden ter gelegenheid van de heruitgave van het boek van Edward Said. De kwestie Palestinagevolgd door evenementen in Detroit, Philadelphia en Minneapolis.
Als we terugkomen, zullen we spreken met de Nederlandse Palestijnse Midden-Oostenanalist Mouin Rabbani over Gaza, over Qatar dat de bemiddelingsgesprekken tussen Israël en Hamas voor een staakt-het-vuren in Gaza opschort, over Saoedi-Arabië dat wereldleiders ontvangt voor een Arabisch-Islamitische top, en over protesten in Amsterdam, waar hij is. Blijf bij ons.
