Het is moeilijk om te weten wat erger voelt: De schokkende overwinning van Trump in 2016wat ten koste ging van een hooggekwalificeerde vrouw wier pad naar het Witte Huis voorbestemd leek, of dat van hem overwinning van 2024wat achteraf gezien voorspelbaar aanvoelt. Deze keer heeft de natie al gezien wat een presidentschap van Trump kan doen: van het niet snel reageren op de Covid-pandemie dat hij zich zo flagrant gedroeg afgezet door de Senaat (tweemaal), radeloos uit elkaar te gaan kinderen van hun ouders aan de grens, naar het blokkeren van vluchtelingen op basis van hun religie. Trump is een van de slechtste presidenten die ooit het Oval Office heeft bezet. En de Amerikaanse kiezers hebben hem er gewoon weer in gestopt.
Een aanwijzing voor hoe en waarom dit gebeurde, althans gedeeltelijk, kan afkomstig zijn van een conservatieve commentator Ryan Girdusky, die niet op CNN mocht verschijnen nadat hij een racistische grap naar journalist Mehdi Hasan had geslingerd. Afgelopen dinsdag, Girdusky meende dat de verkiezingen een ‘middelvinger’ zouden zijn, gericht op de ‘mensen die neerbuigend tegen je praten’.
“Dit is de dag waarop je een menselijke molotovcocktail mag gooien”, vertelde hij aan Real America's Voice News. “En zijn naam is Donald Trump.”
En brandstichters in het hele land lijken hieraan te hebben voldaan.
Trump heeft zich nu drie keer kandidaat gesteld voor woede en wrok. In 2020 waren genoeg kiezers de schtick beu. Maar na vier jaar tamelijk onschuldige regering-Joe Biden is zijn aantrekkingskracht op de een of andere manier groter geworden. Er zijn veel redenen waarom kiezers aan opiniepeilers vertellen dat ze Trump steunen: de economie, immigratie, misdaad. Maar wat als een groot aantal Trumps fans simpelweg chaoskiezers zijn? Ze voelen zich misschien niet zozeer vreselijk mishandeld, maar zijn wel verontwaardigd over de in hun ogen betere behandeling van mensen die volgens hen die niet verdienen. Deze kiezers zouden zich niet laten afschrikken door de agressie en dreigementen van Trump, omdat zijn onbezonnen retoriek deel uitmaakt van de oproep.
Ik beschrijf uiteraard niet elke persoon die heeft gestemd voor het Trump-Vance-ticket. Maar de vier jaar dat Trump aan de macht was, waren ongelooflijk verdeeld en lelijk. Anders dan in 2016 weten degenen die hem deze week weer aan de macht hebben gebracht wat ze krijgen. Een groot deel van deze kiezers lijkt niet overtuigd te zijn door een beroep op de Amerikaanse democratische tradities en het behoud van de democratie zelf. Van de kiezers die ‘de staat van de democratie’ als hun belangrijkste onderwerp bij deze verkiezingen noemden, stemde 80% op vice-president Kamala Harris, Dat blijkt uit de exitpolls van NBC. Maar de kiezers van Harris en Trump zeiden ook ongeveer even vaak dat de democratie werd bedreigd: bijna driekwart van de kiezers zei hetzelfde, en hun stemmen waren vrijwel gelijk verdeeld tussen Trump en Harris. Met andere woorden, deze Trump-kiezers lijken te geloven dat hun kandidaat niet alleen geen echte bedreiging vormt voor de democratie, maar misschien wel de man is om deze te beschermen.
Deze Trump-kiezers lijken te geloven dat hun kandidaat niet alleen geen echte bedreiging vormt voor de democratie, maar misschien wel de man is om deze te beschermen.
Het is belangrijk om ook te onthouden dat autocraten niet altijd tegen de wil van het volk worden geïnstalleerd. Velen winnen aanvankelijk volksverkiezingen en gebruiken vervolgens hun macht om democratische normen ongedaan te maken (zie bijvoorbeeld onder meer Vladimir Poetin in Rusland, Recep Erdoğan in Turkije, Viktor Orbán in Hongarije en Hugo Chávez in Venezuela). En veel autocraten genieten brede steun, althans voor een tijdje. Beide Italië Benito Mussolini en de Spanjaard Francisco Franco waren aanvankelijk populaire figuren, en Franco blijft bewonderd door veel rechtse Spanjaarden.
Formele democratische systemen die prioriteit geven aan eerlijkheid, machtsdeling en compromissen – die de rechten van minderheden en kwetsbaren beschermen – Zijn relatief nieuw in de omvang van de menselijke geschiedenis en zijn vaak eerlijk impopulair. Democratie, en het compromis en de machtsdeling die daarvoor nodig is, is moeilijk – iets wat de aanhangers van Harris vandaag de dag ongetwijfeld voelen.
Dus hoewel ik geloof dat Harris gelijk had, net als de presidenten Joe Biden en Bill Clinton vóór haar, door de dreiging te benadrukken die Trump vormde voor de democratie, maakt zijn belofte om het systeem te breken ten gunste van zijn favoriete groepen deel uit van zijn populariteit. Trump en zijn fans betoogden dat er sprake was van een gebrek aan verkiezingsintegriteit echt bedreiging voor de democratie, en zij hielden vol dat het Amerikaanse kiesstelsel fatale gebreken vertoonde. Let nu eens op de stilte van dezelfde conservatieven.
De term “stier in een porseleinkast' komt vaak naar voren als kiezers over Trump praten, en zelfs over zijn team campagne gevoerd op die reputatie in 2020. Zijn aanhangers gemeen Het als een compliment: Ze willen hem zien breken wat zovelen van ons kostbaar vinden.
Zoals voorspeld was de genderkloof bij deze verkiezingen aanzienlijk: 53% van de vrouwen en 42% van de mannen stemden op Harris. De exitpolls van NBC. De combinatie van geslacht en opleiding zorgde voor een nog groter contrast: 57% van de blanke, universitair geschoolde vrouwen en 65% van de gekleurde universitair geschoolde kiezers brachten hun stem uit op Harris, terwijl minder dan 30% van de niet-universitaire blanke mannen dat deed. Ja, miljoenen vrouwen hebben op Trump gestemd. Maar de meerderheid deed dat niet. Ze hebben al in de spreekwoordelijke porseleinkast van Trump gewoond – en vonden het niet leuk.
Maar als je het soort persoon bent dat ervan houdt dingen kapot te maken – of om terug te keren naar de metafoor van Girdusky, die graag dingen ziet branden – dan is het lijden van degenen die je onwaardig acht eerder aantrekkelijk dan afschuwelijk; misschien is het zelfs spannend. De laatste campagnegebeurtenissen van Trump leken steeds gemener. Terwijl Harris zich omringde met surrogaten zoals Beyoncé En Taylor Swift en een toon van optimisme aansloeg, vertrouwde Trump op mannelijke beroemdheden en subculturen die een specifiek soort macho-mannelijkheid benadrukken: Hulk Hogan, Dana WhiteJoe Rogan en Elon Musk.
De retoriek van Trump en zijn aanhangers lijkt ook een beroep te hebben gedaan op degenen die historisch gezien snel en efficiënt hebben geëist soms revolutionair wijziging: het jong en het mannetje. Jongere mannen brak voor Trump met een duidelijke marge. Hoewel bijna 60% van de Latino's ouder dan 65 jaar op Harris stemden, waren de jongeren vrijwel gelijk verdeeld. Onder de zwarte kiezers stemde meer dan 90% van de 65-plussers op Harris, maar haar steun daalde met grofweg tien punten onder de zwarte kiezers onder de 65 jaar. En bij alle raciale groepen was de genderkloof tussen mannelijke en vrouwelijke Trump-kiezers opmerkelijk: zeven punten onder blanke kiezers, 14 punten onder zwarte kiezers en 17 punten onder Latino-kiezers.
Naarmate de verkiezingsdag dichterbij kwam, viel het nog te bezien of de mannen waar Trump zich op richtte ook daadwerkelijk naar de stembus zouden komen. Immers, vrouwen stemmen vaker dan mannenen mensen die ontevreden en gedesillusioneerd zijn, kiezen vaak helemaal voor politieke participatie. Het lijkt erop dat we ons antwoord hebben: deze mannen (en ook een heleboel vrouwen) kwamen opdagen – en ze staken de boel in brand.
