“Gewoon weer een verzameling slasher-clichés”, schreef De Washingtonpost over de film uit 1989 die werd verslagen bij de kassa tegen de derde week van een pratende babykomedie. Toen de horrormaestro in 2015 helaas overleed, werd het minder als een carrièrevoetnoot beschouwd dan als mislukt Oscar-aas Muziek van het hart.
Schokkend van nature shockerend was de algemene consensus toen Wes Craven probeerde een nieuwe franchise op gang te brengen over een maniakale moordenaar die de dromen van zijn slachtoffer achtervolgt. Echter, samenvallend met het 35-jarig jubileum, Shockers De laatste Blu-ray-release suggereert dat critici – misschien nog steeds in de ban van een zekere meneer Krueger – iets te graag hun klauwen wilden scherpen. Hoewel niet in dezelfde competitie als Nachtmerrie in Elm Streetkan de mislukte mix van kat-en-muis-achtervolging, metamediacommentaar en body-swap-farce nog steeds opwindend aanvoelen.
Zoals de openingsscène weinig tijd verspilt met uitleggen, is de onontkoombare boeman van de film Horace Pinker (Mitch Pileggi), een hinkende tv-reparateur die, nadat hij minstens dertig mensen in koelen bloede heeft afgeslacht, America's Most Wanted is geworden. Het heetst op de hielen is luitenant Don Parker (Michael Murphy), een man die voor zijn hardnekkigheid moet boeten met het afslachten van zijn vrouw en twee kinderen. Zijn overlevende pleegzoon Jonathan (Peter Berg), die mogelijk familiebanden heeft met het monster dat hij helpt vangen, ondergaat nog een onvoorstelbare tragedie wanneer vriendin Alison (Camille Cooper) een soortgelijk gruwelijk lot treft.
Tot nu toe dus een relatief conventionele slasher, hoewel er aanwijzingen zijn voor het superpsychische wanneer Jonathan Pinker begint te visualiseren in steeds gruwelijkere nachtmerries. Sterker nog, het duurt tot veertig minuten – wanneer het monster uiteindelijk wordt opgepakt en in recordtijd naar de elektrische stoel wordt gestuurd – voordat Schokkend's bizarre unieke draai om in het spel te komen.
Pinker gaat niet ten onder als zijn lichaam wordt blootgesteld aan duizenden volt. Dankzij een deal die hij vlak voor zijn geplande executie met de duivel heeft gesloten, kan de sadist nu de vorm van pure elektriciteit aannemen en vervolgens iedereen bezitten waarmee hij fysiek in contact komt. Het is echt een waanzinnig uitgangspunt, maar toch heeft Craven er uiteindelijk veel plezier mee, waardoor onschuldige joggers, voetbalcoaches en tractorrijdende tieners tot het toppunt van kwaadwilligheid worden omgezet. In de grappigste scène van de film slaagt Pinker er zelfs in een ligstoel te bewonen.
Craven vindt ook de tijd om zijn hoed af te zetten voor de meester van de spanning met een geïnspireerde Hitchcockiaanse vechtscène bovenop een satelliettoren en verder in het bovennatuurlijke te leunen met regelmatige spookachtige verschijningen van de arme Alison, veruit Pinkers meest met bloed doordrenkte slachtoffer. (Craven moest naar verluidt het bloed verzachten 13 keer om een R-rating te verkrijgen.)
De onvervalste waanzin wordt nog verergerd door de toekomst De X-bestanden reguliere Pileggi's wonderbaarlijke over-the-top prestatie als een man met een onlesbare honger naar moord. Pinker krijgt niet veel achtergrondverhaal, of veel oneliners. (“Kom op jongen, laten we een ritje maken in mijn Volts-wagen” is een van zijn weinige zingers.) Niettemin is hij, als magere, gemene moordmachine, misschien wel een van de puurste horror.
Pinkers meedogenloze moordpartij culmineert in de zeer vermakelijke Looney Tunes-meets-Blijf op de hoogte reeks waarin hij Jonathan achtervolgt via het medium tv zelf. Het paar komt in alles terecht Laat het maar aan Bever over naar de versie uit 1931 van Frankenstein naar een videoclip van Alice Cooper (de shockrocker is ook frontman van de heavy metal-supergroep Dudes of Wrath die speciaal voor het openingsthema van de film is opgericht) naar beelden van de rellen in Berlijn en de atoombom (waarbij Pinker op amusante wijze als explosie fungeert). „Ik heb gehoord van deelname van het publiek, maar dit is belachelijk“, grapt een geschokte couch potato nadat de strijd tussen goed en kwaad op hilarische wijze haar voorkamer binnendringt.
Toegegeven, dit decorstuk werkt conceptueel beter dan visueel, net als de rest van de speciale effecten van de film, die er zelfs voor 1989-normen beslist amateuristisch uitzien. Craven later erkend ze waren niet op de hoogte en gaven de schuld aan een al te ambitieuze VFX-artiest die een zenuwinzinking kreeg toen hij besefte dat hij meer had afgebeten dan hij kon kauwen. Het is geen wonder dat hij ook de hoop uitsprak op een technologisch geavanceerdere herhaling.
Je kunt ook meer van Cravens overpeinzingen over zijn meest ondergewaardeerde horror horen in het audiocommentaar dat bij de nieuwe 4K-restauratie hoort, naast andere eerder uitgebrachte extra's, waaronder chats met Pileggi en Cooper, talloze trailers en galerijen, en een feature op de soundtrack die op slimme wijze twee vingers omhoog voor de opkomst van satanische paniek.
Het is echter het nooit eerder vertoonde (of nog nooit eerder gehoorde) materiaal dat de interesse van fans het meest zal wekken, namelijk interviews met componist William Goldstein, productieontwerper Cynthia Charette en hoofdrolspeler Berg, wiens draai in de regie hem de hoofdrolspeler maakt. voornaamste kandidaat om Craven te vervangen mocht het ooit de remake-behandeling krijgen.
Met De mensen onder de trap En Moeras ding beiden zeiden dat ze mee zouden doen Het laatste huis aan de linkerkant, De heuvels hebben ogenen Freddy Krueger's eerste optreden op de lijst met Craven-remakes, is dat misschien niet zo'n vergezocht idee. Maar boordevol spanning op hoog niveau had het origineel minstens één even belachelijk vervolg moeten aandrijven.