20.000 inwoners van buiten de stad vullen Madison Square Garden voor Trump

Toen ik de mensen vertelde dat ik van plan was de bijeenkomst van Donald Trump in Madison Square Garden gistermiddag bij te wonen, uitten ze allemaal hun zorgen over mijn veiligheid. 'Ga je naar de nazi-bijeenkomst? Wees voorzichtig!“ Ergens in mijn boekenkast heb ik een stoffig exemplaar liggen Onder dekking, het verslag van de Armeens-Amerikaanse journalist Arthur Derounian over zijn reizen tussen de Duits-Amerikaanse Bund en andere fascistische groeperingen van eigen bodem in de jaren dertig en veertig. Beroemd, terug binnen Februari 1939 de Bund hield een grote bijeenkomst in het oude Madison Square Garden – vandaar de bezorgdheid van mijn vrienden dat ik mezelf in gevaar zou brengen.

Omdat ik sinds 2015 tientallen bijeenkomsten van Trump heb bijgewoond, heb ik me nog nooit in fysiek gevaar gevoeld. Het is waar dat in 2016 sommige demonstranten werden opgepakt door de menigte – tot duidelijke goedkeuring van de kandidaat. Soms lijkt de enscenering van zijn gebeurtenissen regelrecht uit de lucht te vallen Leni Riefenstahl draaiboek – veel motoragenten in glimmende leren laarzen die de limousine van de kandidaat begeleiden, met grote verticale spandoeken aan weerszijden van het podium. En verslaggevers in de pers komen vaak binnen voor verbaal geweld door de kandidaat, een vernedering die ik doorgaans vermijd door rechtop op de tribune tussen de gelovigen te zitten. (Zondag spoorde hij de menigte in Garden aan om het ‘nepnieuws’ uit te schelden.) Maar de enige verwondingen die ik ooit bij zulke gelegenheden heb opgelopen, waren van emotionele aard – de beproeving om naar zoveel leugens te moeten luisteren, die zo vaak herhaald werden, en met zoveel schijnbare overtuiging.

Bovendien ben ik na negen jaar gevoelloos geworden voor de leugenachtigheid van Trump. Wat de nazi-dreiging betreft: het eerste wat ik zag toen ik de hoek omging naar 33rd Street was een groep jonge Yeshiva bochers met lang betaalster opgerold onder hun rode MAGA-petten kijkend naar de opwarmingsacts die live op hun mobiele telefoons worden gestreamd. Dit was een veel minder divers publiek dan dat van Trump bijeenkomst in Crotona Park in mei – en ook een minder zelfverzekerde. In het voorjaar, met een rematch tussen Biden en Trump in het verschiet en de overwinning voor hun man schijnbaar voorbestemd, was de sfeer carnavalesk. Op de Republikeinse conventie waren de afgevaardigden zelfs nog opmerkelijker goedgehumeurd. Aan dat alles kwam echter een einde toen Biden zich terugtrok ten gunste van Kamala Harris.

Wat kwam ervoor in de plaats? Buiten de Tuin heerste er een soort nors ongeduld, slechts een beetje verlevendigd door de gratis T-shirts die werden uitgedeeld door Kalshi, de politieke goksite waarvan de activiteiten werden uitgevoerd. zojuist bestraft door een federaal hof van beroep vorige week. (De shirts, die gokkers aanspoorden om ‘op Trump te wedden’, citeerden hem met een quotering van 57 procent – ​​hoewel dat tegen het einde van de rally was gestegen tot 62 procent.) Opgesloten door politiebarricades kostte het ons bijna drie uur om van 6th Avenue naar beneden richting de ingang van de arena op 7th. Nu Trump om vijf uur zou beginnen met spreken, begonnen mensen te vertrekken – een uittocht die werd aangemoedigd door het gebrek aan sanitaire voorzieningen en de nabijheid van de Long Island Railroad- en New Jersey Transit-terminals op Penn Station. Ten slotte maakte de politie bekend dat de Tuin vol was en dat niemand anders zou worden toegelaten. Op dat moment begon mijn strategie om op te gaan in de menigte een vergissing te lijken, en ik vroeg de weg naar de persingang, maar ontdekte dat die ook gesloten was.

Dus ging ik ook naar huis (naar Brooklyn), waar ik op tijd de tv aanzette om te zien hoe Vivek Ramaswamy New York omschreef als een “swing staat.” Dat is een weddenschap die ik graag aanga. Maar als je mij in 2020 had verteld dat Tulsi Gabbard zou spreken tijdens een Trump-bijeenkomst, waarin hij de man zou beschrijven die er bij de VS op aandrong Bibi Netanyahu toe te laten “maak de klus af' in Gaza als vredeskandidaat had ik dat ook niet geloofd. En als je mij een trifecta van Gabbard, RFK Jr. en Trump op hetzelfde podium had aangeboden, had ik die weddenschap waarschijnlijk ook aangenomen.

En toch was hij daar, Amerika's favoriete amateur-taxidermist, die zijn patente mix van paranoia en belachelijke onzin uitdeelde (ondergedompeld in Kennedy-charisma en geserveerd met een vleugje radicale woede), en er net iets minder misplaatst uitzag dan Dr. Phil, die een toespraak hield. een homilie over de noodzaak om op te staan ​​tegen pestkoppen. Luisterde Elon Musk? Was er iemand? Het publiek leek grotendeels verbijsterd, en hoewel ze plichtsgetrouw klapten bij Kennedy's aanvallen op het medische establishment, de grote bedrijven en de CIA, kon je zien (zelfs als Kennedy dat duidelijk niet kan) dat hun hart er niet bij was.

Dat is iets wat niemand kan zeggen over Howard Lutnick, CEO van Cantor Fitzgerald – het bedrijf uit Wall Street dat op 11 september 658 werknemers verloor – en de voorzitter van het transitieteam van Trump. Grenzend aan het podium schreeuwen, “We moeten Donald J. Trump kiezen omdat we de jihad moeten verpletteren!” (wat voor de.. een schok moet zijn geweest). Trump trouw in Hamtramck), begon Lutnick vervolgens aan een lange mijmering waarin hij zijn versie van Making America Great schetste, waarin hij de inkomstenbelasting volledig afschafte. In een minder doelgerichte mediaomgeving zou de hele toespraak van Lutnick – die anti-moslimhaat omvatte, waardoor de wereld veilig werd gemaakt voor Wall Street-miljardairs om hun rijkdommen op te potten, en het soort flagrante zelfhandel dat blijkbaar heeft plaatsgevonden heeft zelfs enkele insiders van Trumpworld afgestoten– de kritiek zou hebben gekregen die het verdiende. In plaats daarvan fungeerde hij vooral als de tweede banaan van Elon Musk, een bebaarde Pepper Potts Musk grijnst Tony Stark.

Ik heb de obscure cabaretiers en presentatoren van talkshows op de radio gemist wier racistische opwarmers de show haalden krantenkoppenmoest ik mezelf troosten met Musk, Hulk Hogan en de love-in van de Trump-familie (die, bizar genoeg, in zijn geheel live werd uitgezonden op PBS). Zoals gebruikelijk bij zulke evenementen was het niveau van nonchalante onverdraagzaamheid hoog genoeg om angsthazen af ​​te schrikken. Maar het vermogen om te geloven dat “ze het niet over mij hebben” is altijd de toegangsprijs geweest voor mensen van kleur bij Trump-evenementen. Terwijl ik achter de chassidim in de rij stond, hoorde ik een man met een Engels accent en blanke nationalistische tatoeages aan zijn metgezel – een jonge Pakistaanse man wiens rode pet ‘Joe and the Ho Gotta Go’ riep – uitleggen hoe oneerlijk de pers Tommy Robinson behandelt, wiens Anti-islamitische retoriek hielp deze zomer dagen van dodelijke rellen in Groot-Brittannië te veroorzaken.

Of Trump de kans krijgt om te laten zien dat hij het echt “meent” als hij zegt dat hij miljoenen immigranten wil oppakken, zijn politieke tegenstanders gevangen wil zetten, de sociale zekerheid wil vervangen door privérekeningen (misschien beheerd door zijn vrienden bij Cantor Fitzgerald), en Het leger inzetten tegen binnenlandse andersdenkenden is een zaak die binnen iets meer dan een week kan worden opgelost. In ieders belang hoop ik dat we er nooit achter komen.