Horrorfilms zijn altijd een vruchtbaar terrein geweest voor killer fashion. Met een breed scala aan productiewaarden, van veelgeprezen tot uitbuiting, kleine cinema en een breed spectrum aan subgenres – alles van grove lichaamsverschrikkingen tot psychologische thrillers, smerige horrorkomedies en huiveringwekkende animaties – wordt de kleding gedragen door personages die zowel schattig als griezelig gaat een lange weg in het bepalen van de scène, het definiëren van persoonlijkheden en het versterken van de algehele sfeer, van glamoureus tot groteske. Denk aan sierlijke babydolljurken en moderne jaren zestig-rokken of afgeleefde bruidsjurken en met bloed bedekte korsetten. Wat je garderobe ook is, horrorfilms hebben een manier om het macabere er chic uit te laten zien.
Nu het griezelige seizoen in volle gang is en All Hallows Eve nog maar een paar dagen verwijderd is, hebben we de top tien van meest modieuze horrorfilms samengesteld, van bekroonde cultklassiekers tot allegorische indieshorts. Deze films laten zien hoe mode horror tot cultureel commentaar kan verheffen. Dus kruip lekker onder een knus dekentje, doe het licht uit en bereid je voor op de angst… in stijl.
Geschreven en geregisseerd door Ari Aster, de A24-folkhorrorfilm uit 2019 Midzomer tilt de term ‘cultklassieker’ naar een geheel nieuw niveau – zowel qua verhaal als qua mode. Kostuumontwerper Andrea Flesch duikt meteen in de Zweedse folklore en transformeert wat een standaard horrorfilm had kunnen zijn in een high-fashion nachtmerrie. Stel je dit eens voor: bloemenkronen die je zin geven om te stoeien in een zonovergoten weide, delicaat bloemenborduurwerk dat ‘griezelig’ schreeuwt en luchtig wit linnengoed.
De film volgt Dani, gespeeld door Florence Pugh, terwijl ze haar nalatige vriend vergezelt op een reis naar een afgelegen Zweeds dorp waar de zon nooit ondergaat, allemaal in naam van het bestuderen van hun historische midzomervieringen. Maar naarmate de plot dikker wordt, wordt de mode ook dikker, waardoor een adembenemende combinatie ontstaat tussen de serene buitenkant van de sekte en de gruwelijke verschrikkingen die op de loer liggen onder hun pastelkleurige façades. Met elke draai van Dani's etherische jurken vertelt Flesch een verhaal over transformatie dat benadrukt hoe kleding zowel onschuld als naderend onheil kan weerspiegelen. In Midzomerde zonovergoten mode is even boeiend als huiveringwekkend, wat bewijst dat zelfs in horrorof stijl is alles – vooral als het gepaard gaat met een kant van psychologische angst.
Een cultklassieker uit de jaren negentig, van Karyn Kusama Jennifers lichaam, geschreven door Diablo Codyserveert een flinke portie campy-horror met een vleugje scherpe humor. Met in de hoofdrol de adembenemende schoonheid Megan Vos In volledige femme fatale-modus volgt de film het duister-komische verhaal van Jennifer, een cheerleader op de middelbare school die bezeten raakt door een demon, waardoor ze verandert in een naar jongens hongerig roofdier. Tijdens haar moorddadige reis ontketent ze chaos op haar nietsvermoedende klasgenoten terwijl ze door de complexiteit van vriendschap, verlangen en verraad navigeert. Het kostuumontwerp is net zo heerlijk slordig als je zou verwachten van een angstige Amerikaanse horrorfilm op de middelbare school, met adembenemende outfits die de grens tussen verleidelijk en sinister bewandelen. Fox draagt krappe cheerleaderuniformen, nauwsluitende baby-T-shirts en microminirokjes die evolueren van onschuldige pastelkleuren tot bloedrode jurken en donker kant terwijl ze deze sinistere, diepgewortelde transformatie ondergaat.
De stofgeschreven en geregisseerd door Coralie Fargeatis een opvallende verkenning van lichaamshorror die de complexiteit van het vrouw-zijn door een diepgewortelde lens onderzoekt. Met in de hoofdrol Demi Moore En Margaret Qualleyduikt de film in de beklijvende transformaties van de personages en roept een Cronenberg-achtige sfeer op waarin het lichaam een strijdtoneel wordt voor identiteit en autonomie.
Iets van een feministische allegorie, De stof gebruikt groteske beelden om de strijd om zelfbekrachtiging te symboliseren, terwijl de kledingkeuzes een cruciale rol spelen bij het overbrengen van dit verhaal. De kostuums combineren elementen van high fashion (denk aan metallic, felroze bodysuits) en dystopische esthetiek, met gedurfde silhouetten die de wankelende psychologische toestanden van de personages weerspiegelen. Moore's personage draagt vaak scherpe, op maat gemaakte outfits die kracht uitstralen en toch een onderliggende kwetsbaarheid maskeren, terwijl Qualley's uiterlijk schommelt tussen glamour uit de jaren 80 en verontrustend klinische kleuren, wat de gruwelijke metamorfose van haar personage weerspiegelt.
Fargeat gebruikt op meesterlijke wijze stijl om de thema's van de film te versterken, met levendige kleuren en ingewikkelde texturen die schoonheid en horror naast elkaar plaatsen, waardoor niet alleen het publiek wordt geboeid, maar ook als commentaar wordt geleverd op de maatschappelijke verwachtingen van de moderne vrouw.
Hoe maak je horror chic? Jij zet Mia Farrow Geef haar een met kant omzoomde babypop met kittenhielen een pixiesnit en een angstaanjagend delicate uitstraling die zowel onschuld als naderend onheil belichaamt. Dat is wat klant Anne Roth deed voor van Roman Polanski Genomineerd voor een Academy Award Het kindje van Rozemarijn. Geïnspireerd door de horrorroman uit 1967 van de Amerikaanse schrijfster Ira Levin, combineert de film haute couture met psychologische terreur, terwijl Farrows etherische garderobe de afdaling van haar personage in paranoia en wanhoop onderstreept. Elke outfit, van haar vloeiende nachthemden tot op maat gemaakte retro-jurken – terwijl ze overgaat van een hoopvolle jonge moeder naar een vrouw die gevangen zit in een web van duistere samenzweringen – draagt bij aan de spanning en maakt stijl net zo verontrustend als het verhaal zelf.
De lijkbruidgeschreven en geregisseerd door Tim Burton En Mike Johnsonis een visueel stop-motionfeest waarbij mode een centrale rol speelt in het vertellen van verhalen. De film bevat een betoverende mix van Victoriaanse elegantie en gotische fantasie, waarbij een opvallend contrast tussen de levenden en de doden wordt getoond.
Emily, de titulaire Corpse Bride, draagt een gescheurde maar toch etherische jurk in lichtblauwe tinten, compleet met een vloeiende sluier die haar spookachtige uitstraling vergroot. Haar jurk, versierd met ingewikkeld kant en delicaat borduurwerk, weerspiegelt haar tragische verleden en verlangen naar liefde. De kleding van Victor bestaat daarentegen uit maatpakken met subtiele knipogen naar het tijdperk, waarbij klassiek maatwerk wordt gecombineerd met een vleugje eigenzinnigheid die past bij zijn ongemakkelijke charme.
Ti West's X of Maxxine zou gemakkelijk op deze lijst kunnen komen, maar in de X trilogie, Parel neemt de modetaart. Mede geschreven door Mia Gothic, die de hoofdrol speelt, duikt de film diep in haar verwrongen psyche terwijl ze hunkert naar roem en acceptatie, waarbij ze op venijnige wijze iedereen vermoordt die haar in de weg durft te staan. In haar felrode jurk met pofmouwen en een aansluitend lijfje, haar haar gestyled in zachte golven en versierd met een vintage lint, belichaamt Pearl een levendige façade die haar duistere bedoelingen logenstraft.
De blik, aangevuld met een sfeer van onschuld en een sinistere glimlach, creëert een schokkend contrast dat boeit en zenuwachtig maakt, en perfect haar interne strijd weerspiegelt tussen verlangen naar liefde en bezwijken voor waanzin.
Geregisseerd door Dario Argento en mee geschreven Daria Nicolodi1977 Suspiria is een psychedelisch horror-extravaganza dat zowel stijl als bloederig is. Van de levendige cinematografie tot de iconische Goblin-score: elk frame is doordrenkt van een surrealistische schoonheid die nog lang na de aftiteling blijft hangen. De opvallende kostuums en uitgebreide decorontwerpen van de film tillen de film verder dan louter horror en transformeren hem in een visueel ballet (letterlijk) waarin elke dolk en druppel bloed vakkundig wordt gechoreografeerd. Van het opvallende karmozijnrode van de met bloed doordrenkte balletkostuums tot de luxueuze stoffen die door de sinistere faculteit worden gedragen, elke outfit dient als een visueel signaal voor de ware aard van de personages. Madame Blanc trekt met haar elegante, gestructureerde silhouetten en rijke texturen de aandacht, terwijl de jongere dansers, gekleed in etherische pastelkleuren of levendige, vloeiende jurken versierd met ingewikkelde patronen, zowel schoonheid als kwetsbaarheid belichamen.
Luca Guadagnino's De remake van 2018 komt op de tweede plaats als het gaat om adembenemende mode, met Tilda Swintons Madame Blanc serveert blikken die een hart kunnen doen stoppen – en danst vervolgens op zijn graf. Haar outfits, een mix van avant-garde chic en angstaanjagende elegantie, transformeren haar in een dreigend high-fashion spook, alsof achter elk fantastisch ensemble een sinister geheim schuilt. Met gedurfde texturen en sculpturale silhouetten danst ze door de duisternis van de dansacademie alsof ze de eigenaar is van de plek – en laten we eerlijk zijn: dat doet ze ook.
Het is nauwelijks een lijst over modieuze films, tenzij er een is Kubrick inbegrepen. Een landschapsveranderaar uit 1980, Het stralendemede geschreven door Diane Johnson En Stanley Kubrickbiedt meer dan alleen huiveringwekkende momenten in een spookhotel; het biedt een masterclass in visuele verhalen en stijl. Van het iconische rode jasje gedragen door de jonge Danny tot Wendy's moeiteloos gelaagde outfits die functionaliteit combineren met ingetogen elegantie en perfect de essentie van een huisvrouw uit de jaren zeventig weergeven: elk stuk draagt bij aan de griezelige sfeer van de film. We mogen de huiveringwekkende tweeling echter niet vergeten; gekleed in bijpassende pastelblauwe jurken, met hun griezelige, gesynchroniseerde aanwezigheid, creëert het paar een spookachtig beeld dat blijft hangen lang nadat ze het scherm hebben verlaten.
Kubricks nauwgezette aandacht voor detail strekt zich ook uit tot het decorontwerp, waar gedurfde kleuren en opvallende patronen de psychologische ontrafeling van de personages weerspiegelen. Het sterke contrast van het luxueuze en toch claustrofobische Overlook Hotel, gecombineerd met de verontrustende symmetrie van het interieur, transformeert de ruimte in een eigen karakter: mooi en toch dreigend.
Een meeslepende prequel op Polanski's Het kindje van Rozemarijn, Natalie Erika James's Appartement 7A is een minder bekend psychologisch horrorjuweeltje dat in 2024 uitkomt. Julia Garner speelt Terry Gionoffrio, een worstelende danseres in het New York van de jaren zestig die, na bezweken aan een ernstige blessure, door een nogal excentriek, rijk stel in duistere krachten wordt getrokken. Ze beloven haar roem, fortuin, lichamelijke gezondheid… alles wat ze ooit heeft gewild. Met hypnotiserende visioenen van dansende sterren in haar hoofd en de glitter van het podium die haar naam roept, draagt ze sprankelende kostuums versierd met pailletten en franjes van kostuumontwerper Michel Claptondie op meesterlijke wijze glamour en onbehagen met elkaar verweeft en outfits creëert die glinsteren met een sinistere allure. Haar looks voor als danseres buiten dienst bestaan uit oversized vesten en vintage jurken die verwijzen naar vervlogen elegantie, maar een verontrustende sfeer hebben, alsof de schaduwen van haar hernieuwde roem nooit ver weg zijn.
De film, mede geschreven door James, Christelijk Wit En Skylar Jamestoont ook een met strasssteentjes omhulde demon wiens oogverblindende uiterlijk een boze honger naar zielen logenstraft, en belichaamt de verleidelijke maar verraderlijke aard van de roem zelf.
Een potige man met een jachtgeweer loopt een slecht verlichte cocktailbar binnen. Een in kersen geklede burleske danseres wiegt in zwoele pony met lovertjes op het podium en beweegt alsof ze alle tijd van de wereld heeft. Andere klanten spreken cryptisch gefluister en citeren in verschillende talen vintage Italiaanse horror, obscure poëzie, lang overleden politieke figuren en grote filosofen tussen langzame slokjes van neonkleurige cocktails. Ontvouwt zich als een koortsdroom die voelt alsof hij uit de kast is gerukt giallo genre – bekend om zijn krachtige glamour, weelderige elegantie en pakkende gebruik van levendige kleuren, dat in de jaren zestig in Italië opkwam – Maxwell Nalevansky En Carl Fry's korte horrorfilm onder de radar Met plezier danst tussen chic en huiveringwekkend met een knipoog naar retro high-fashion stijlen die tegelijkertijd tijdloos en griezelig desoriënterend aanvoelen.
Het volgt de man, een gewapende overvaller, terwijl hij dieper wordt meegezogen in deze campy, hallucinerende wereld, bespot door de beschermheren in hun clowneske make-up, pakken met pailletten en met bont gevoerde, eersteklas kleding, waarbij elk personage surrealistischer is dan het vorige. Terwijl hij richting wanhoop neigt, richt hij het geweer op zichzelf, wanhopig om te ontsnappen aan de waanzin van deze decadente nachtmerrie.
Je vindt het op Alter, YouTube's favoriete kanaal voor korte horrorfilms van onafhankelijke schrijvers en regisseurs.
